The Galacticos - Paint The Town Rad
PIAS
Opvallen, daar draait het om in de muziekwereld. The Galacticos doen dat met hun debuutplaat ‘Paint The Town Rad’ zonder enige twijfel. Niet zozeer door hun bij momenten niet onaardige muziek, maar wel door hun kleurige, kitscherige cd-hoes.
Het jonge, Limburgse trio van The Galacticos toont zich bij de albumtitel alvast van zijn meest spitsvondige kant. De Engelse uitdrukking "to paint the town red" (de bloemetjes buitenzetten) wordt verhaspeld met Rad, de afkorting van radicaal, een term die populair is geworden door de Teenage Mutant Ninja Turtles. En ook voor de clip bij de prima single Aunt Mary tonen de heren zich van hun origineelste en grappigste kant; die kan je namelijk zelf naar je eigen smaak bewerken. Die single draagt ook sterk de stempel van producer Pascal Deweze, brein achter Sukilove en Broken Glass Heroes.
Die fijnzinnige lijn wordt echter niet doorgetrokken in het eerste koppel songs op de plaat. The Galacticos vliegen er meteen met de voet vooruit in. Sunny Side Up is een stevig rocknummer op Britse leest geschoeid, maar het mist wat finesse om écht tot je door te dringen. Ook Summertime is een meer dan behoorlijk liedje, dat het goed zou doen in Studio Brussels De Afrekening, maar waarbij wij toch een klein beetje op onze honger blijven zitten.
Want The Galacticos hebben de lat voor zichzelf hoog gelegd. Ze stonden in de finale van de Humo’s Rock Rally in 2008 en hun ep’tje ‘Phone Home’ met daarop sterke singles als Humble Crumble en He Said, She Said schepte ook hoge verwachtingen. Het is jammer dat die songs ook niet op hun debuutplaat zijn beland. Zeker omdat er ook wat mindere goden opstaan zoals Bob’s Gun en Hangman.
Maar er staan op ‘Paint The Town Rad’ heus wel goeie nummers. Zoals Pie On Ears, een vrolijke popsong op een bedje van gitaren met ook een behoorlijk hoog Deweze-gehalte. Of Tiny Tim en Bazooka Flavoured Popsicles, het bewijs dat de Limburgers het rustigere werk ook onder de knie hebben.
‘Paint The Town Rad’ is een onderhoudende en sympathieke rockplaat geworden, die geen drie kwartier kan boeien, maar die wel toont dat er toekomst zit in The Galacticos. Zodat hun volgende plaat hopelijk vooral opvalt door zijn muzikale branie.
5 april 2011