The Germans - Sexuality

Unday Records

Sexuality

We gaan open kaart spelen: op één of andere manier hebben we nooit echt goed stilgestaan bij de muzikale experimenten van The Germans. Komt misschien omdat het Gentse kwintet bewust zo veel mogelijke muzikale regeltjes aan de laars lijkt te willen lappen, wat de muziek ook erg ongrijpbaar maakt. Welnu, beste luisteraar, voor ‘Sexuality’ zijn we wel degelijk gevallen. Al moeten we nu al toegeven dat we dit album nooit echt ten volle zullen begrijpen.

Ook nu weer bieden The Germans een haast psychopathische combinatie van rock, psychedelica, filmmuziek, stoner, krautrock, ambient, ... een soort van “kapsalonneke” van ingrediënten, een mishmash van negen expressionistische uitspattingen vol verwachtingen en geheimen. Songs zijn soms niet meer dan silhouetten of kunnen net heel erg expliciet overkomen.

Als er dan een rode draad mag zijn, is het die van ritme en gedrevenheid. Eentje waarin tribaldrums het voortouw nemen of een soort van gejaagde psychorock met zweepslagen, kreten, samples en vage Lisa Smolders-zangfrasen in William het album mag openen. Maar ook met pauzemomenten die je op het tipje van je stoel laten zitten doordat geluiden maar niet lijken door te breken en ritmes juist bewust achterwege zijn gebleven. Of hoe kan je een dikke minuut durende hutsenkluts van vertraagde stemsamples, akoestische gitaarhalen en wazige flarden en titel Wshtptdzmn anders bestempelen?

Ook nu heerst weer veel haat en liefde. Liefde omwille van de eenvoud van melodietjes en de verfijning met vele achtergrondgeluiden. Of omwille van songs als Fine White C die wat lang in hun bad van ijle scapes blijven sudderen, maar dan plots in tweede versnelling schieten met een zwaar scherende groove en opkloppende percussie (en toegevoegde orgasmegeluiden natuurlijk). Een duidelijke knipoog richting Millionaire. En er is ook weer die haat van ongrijpbaarheid. Van voortdurend onderdrukte geluiden of bijdragen waardoor de helft van de songs nooit echt lijkt op te stijgen en het “hier gaat iets gebeuren” plaats maakt voor “hier gebeurt iets en ik mis het”. Want hoe kan een afsluitend nummer met titel Ambition nu zo dromerig, inhouds- en moedeloos klinken met enkel een minimale loop soundscape en verre halo’s van zang en synthesizer? Ga dan maar eens terug over naar die eerste, drammende track William.

Nee, er zit duidelijk nog steeds iets niet in de haak bij The Germans. "Waar is de muziek?", denken we weer al te vaak. Niet ten volle beseffend dat die al lang onder de nagels is gekropen. Feit is dat het experiment op ‘Sexuality’ duidelijk hoogtij viert en dat dit broeierige album met zijn vele bergen en dalen maar best in één hap kan geconsumeerd worden. Kwestie van er helemaal geen hol meer van te begrijpen.

15 april 2019
Johan Giglot