The Glimmers - Whomp That Sucker

Gomma

Is it a bird? Is it an airplane? No, It’s... The Glimmers! Volledig in discomodus, waardoor ons te strakke hemdje tegen ons lijf plakt en we met onze olifantenpijpen al dansend verkoeling proberen te scheppen. Daar ze met hun vorige Disko Drunkards-albums vooral in New Yorkse dance-punk atmosferen vertoefden, inclusief koebellen, zochten ze nu naar een strakker en elektronischer kader. Maar gaat u er daarom minder op dansen? Wij denken het niet.

Zo drijft Soul Train op dreunende discobeats, voorzien van filtereffecten die ons aan de vroegere platen van DJ Q en DJ Sneak doen denken. Een vleugje acid zorgt voor extra cachet terwijl een uitgelaten publiek op de achtergrond de roes van zijn leven geniet. Het doet ons denken aan uit de hand gelopen loft party’s, sexy mannen en vrouwen en straffe cocktails.

Als Felice dit plaatje nog had kunnen beleven dan had hij overigens de titeltrack gekozen als introtune van een nieuwe reeks Swingpaleis. Het zet aan tot enige vorm van lichaamsbeweging en je kan er geweldig je armen mee in een knoop draaien. Ook hier zitten we weer temidden de housemuziek uit de jaren '90 die leentje buur ging spelen bij de eerdere discocollega’s, alleen neigen Mo & Benoeli soms ook gevaarlijk richting italo disco. Meestal zijn het maar een paar elementen, zoals wanneer de droge beat invalt op Killing Jokes of de gesamplede vrouwenstemmen die in Beats In Space het achtergrondkoortje vormen.

Vanaf Patty Cake Online gaat het tempo drastisch omhoog. Maar dat staat niet meteen garant voor meer succes want dit eentonige gewauwel ontlokt ons een geeuw waarvan onze kaakspieren op hun flexibiliteit worden getest. Hetzelfde hebben we bij Cbeebies dat wil klinken als stoere acid techno, maar eerder gewoon gedateerd klinkt. Bij Awake vrezen we eerst dat het duo terug de dance-punk toer op gaat (koebellen!), maar dat wordt al snel gecounterd door een melodieuze portie elektro- en acid.

Afsluiten doen The Glimmers met een heerlijk balearic nummer van de bovenste plank. Geheel in de stijl van genrehelden Low Motion Disco en Lindstrøm & Prins Thomas doemen vertraagde beelden van zonovergoten grasvelden, overdreven gezellige recepties en eeuwige innerlijke rust in ons op.

Een mooi einde aan een album dat verder vooral op de dansvloer mikt en misschien iets minder uw huiskamer zal kunnen boeien. Daarvoor zijn de nummers vaak te lang en te repetitief. Maar kwalitatief is het zeker. En je zal er deze keer voor moeten betalen want de tijd van gratis albums is bij onze glimmerende vrienden voorbij.