The Go Find - Stars On The Wall
Morr Music
Dieter Sermeus is een persoonlijke held. Als zanger van het zwaar onderschatte Orange Black ontving hij nooit de juiste erkenning van het grote publiek, en toch zette hij door. Zo versierde hij met zijn soloproject The Go Find een platendeal bij het Duitse Morr Music en verwierf hij heel wat lovende kritieken bij zijn debuut. Het nieuwe 'Stars On The Wall' is nog steeds gehuisvest bij Morr Music, maar er lijkt wat veranderd: de sologroep is een volwaardige groep geworden. Leidt dit dan automatisch tot de beste Belgische plaat van het jaar, of niet?
De waardering voor Orange Black blijft ook bij anderen als een huis staan. Het immermooie (We've Lost) Gravity (uit 'Morning Notes' van 2002) werd opgenomen in de internationale tracklist van de Duyster.II-cd. Ten tijde van dit nummer was duidelijk te horen dat voornamelijk Sermeus de wegen van de elektronica wenste te ontdekken. Hij besloot zijn creatieve ei ergens anders te leggen, de groep (voorgoed?) op hold te zetten en zich op The Go Find te storten. Er ontwikkelde zich 'Miami', een boeiend indiepop- en elektronicaplaatje dat kan wedijveren met het beste van Styrofoam en The Postal Service.
Komt er dan nu meer van hetzelfde? Niet helemaal, want deze tweede plaat wil bewijzen dat er een volwassen, hechte band staat en helt over naar de popkant. Vooral de vintage synthesizers -die ze aantroffen in de studio- en de invloed van 'Rumours' van Fleetwood Mac sturen mee het geluid. De groepsleden krijgen een meer prominente rol op de hoes en komen tijdens de videoclip van New Year heel duidelijk in beeld.
De nieuwe plaat is uiteindelijk een meer dan waardige opvolger van 'Miami' geworden. Het talent van Dieter Sermeus zwerft rondom de plaat en de songs klinken triester dan voorheen. Goede nummers genoeg maar onze favorieten blijven na verschillende luisterbeurten: New Year (dat verdiende airplay krijgt op Studio Brussel), We Don't Wanna (dat door zijn vrolijkheid wat afsteekt tegen de rest) en Dictionary.
Naar het einde toe zakt het album echter wel als een pudding in elkaar. Het voorlaatste nummer Everything Is Low ontplooit zich heel langzaam, blijft ijzig en weet ons muzikaal nooit te omarmen. Ook het laatste nummer Kid OK weet niet goed waar het heen moet. Wil het de plaat lieflijk uitdoven, of ons toch nog snel ontroeren? We geven het vooralsnog het voordeel van de twijfel. Voor Ice Cold Ice tenslotte kunnen we niét mild zijn. Het nummer sleept zich moeizaam op gang en weet ons amper te beklijven.
De beste Belgische plaat van het jaar zal het niet worden, maar dat hoeft ook niet. 'Stars On The Wall' is een leuk album geworden, waaraan we ongetwijfeld nog veel plezier zullen beleven. Samengevat: zeer degelijk vakmanschap. Waren er maar meer zulke Belgische plaatjes.