The Grave Brothers - The Grave Brothers

Drunkabilly

The Grave Brothers

Wie bij het Gentse label Drunkabilly belandt, weet welk vlees er in de kuip zit: rockabilly, psychobilly of welke punkachtige Billy dan ook (tip:  zoek eens even het gelijk getitelde Bad Religion nummer op). Een geknipte combinatie rock-’n-roll versus punk is de constante, vaak overgoten met een saus van surf, pubfolk of country. Dat laatste speelt trouwens in de kaarten van The Grave Brothers. Wees welkom in deze geheel unieke, muzikale familie met de Arteveldestad als epicentrum, maar waarop de hele wereld graag mee feest.

Dit gezegd zijnde, The Grave Brothers is samengesteld uit anderhalve ton Fifty Foot Combo, een stevige container Demented Scumcats, drie uppercuts vol Speedball Jr. en een Trump Tower vol met The Mudmen. Wat zoveel betekent als vijf muzikale party animals die al vele jaren meegaan maar er nu pas toe gekomen zijn om hun cowpunkabilly (whaaah!!) effectief op een debuutplaat te knallen.

Wat grappig is: soms is het geheel echt de som der delen. Noteer: de do-it-yourself attitude en schorre Oi!-punk zangtirades van frontman Yves Rigaux en de strakke, scherende rock-‘n-rollpatronen waarbij we graag wat Ramones-gedrevenheid opsnuiven. En dan natuurlijk die “lonesome cowboy”-invloeden die vingerdik uitgesmeerd zijn door de hobbelende contrabas van Jens Van De Waele of de banjo van Tijs Van Buuren.

Dat maakt mogelijk dat deze plaat zowel een Cash-alike ballad bevat als The Crow Road – billenkletsritme included – en aan de haal mag gaan met een klassieke “footstomper” als The Knife. Maar tegelijkertijd ook schreeuwt, schort en tiert als een bejaarde, ontevreden anti-establishment-hanenkam. “Raaaaah”. Dus de punker versus de cowboy. De eenvoud van drie akkoordensongs met repetitiekotallures en speed-singalong-zooi als song Drunk (weliswaar verfijnd met snaargetokkel van banjo en gitaar en een gezapige reggae-outro). Met als tegenstelling de punkfolk van Under Lock & Key, met stevig partygehalte, banjogejengel en wobbely ritme.

En weet je wat? Analoog met vele andere Drunkabilly-releases ligt de klemtoon hier geheel niet op muzikale finesse, spitsvondige composities of een verfijnde combinatie van gitaar, banjo, contrabas en drums. Nee, de heren gaan voluit voor spelen en feesten, drinken en overwinnen. “Good music is good drinkin’ “, om even de Peter Pan Speedrock-dudes te parafraseren.

Oh ja, misschien nog even dit: The Grave Brothers smashen ondertussen al meer dan zes jaar elk podium dat ze tegen komen aan diggelen met hun cowpunkfeestjes. En daar krijg je op dit titelloos debuut natuurlijk slechts een flard van te horen. Maar als je toch dieper wenst te graven met deze helden, zal je verrassend een desert-fun vertolking van Mother Of Earth van The Gun Club tegenkomen – een full party-anthem op zich.

En als je dat niet wenst (as we do), zal je verdomd veel moeite moeten doen om de smile van je gezicht te toveren die een dozijn songs lang vastgekleefd lijkt. Want gaat het leven niet vooral om feesten en drinken? "Progressive Jazz". Really????

11 februari 2019
Johan Giglot