The Helio Sequence - The Helio Sequence

Sub Pop Records

Wat doe je als je al zeven albums afleverde en al meer dan vijftien jaar samen muziek maakt? Een spelletje spelen? Goed idee!

Brandon Summers en Benjamin Weikel brachten hun eerste ep uit in 1999 en mogen dus met recht en reden veteranen van de Amerikaanse indiepopscene genoemd worden. Hun band maakte een gestage opmars die hen van een lokaal label naar Sub Pop en van kleine zaaltjes naar het voorprogramma van Keane bracht.

Toch bleef de band hier zo goed als onopgemerkt, bleef de grote doorbraak uit en raakte het duo wat uitgekeken op de richting die het uitging. Summers en Weikel besloten dan maar een spelletje te spelen: zoveel mogelijk songs schrijven en opnemen in één maand tijd. Dat leverde zesentwintig demo’s op waaruit er tien werden gekozen en op dit album terechtkwamen.

Door op deze manier te werken, wilde het duo de spontaniteit laten primeren boven het eindeloos schaven aan ideeën. En het dient gezegd: ook al klonk de vorige plaat ‘Negotiations’ helemaal niet slecht, deze is beter. En dat ze wel eens een nieuw begin voor de band zou kunnen betekenen blijkt ook uit het feit dat ze gewoon de naam van de band draagt.

“Oh I’m looking for a new directio n/ I’m looking for another way” zingt Summers in openingstrack Battle Lines. Een duidelijke knipoog naar de wedergeboorte van de band; en alsof dat nog niet genoeg is, klinken Summers' gitaar en stem ook nog eens bijna onherkenbaar ten opzichte van vroeger.

Door de manier van werken vertonen de nummers veel coherentie. Dat is een sterkte, maar langer dan tien songs is dat ook niet vol te houden. Dan zou verveling wel eens de kop op durven steken. De band vermijdt dit door de nummers niet te lang uit te spinnen en door het drumwerk van Weikel naar voor te mixen waardoor je het gevoel krijgt dat de plaat voortgestuwd wordt.

Dat Summers en Weikel ondertussen het klappen van de zweep kennen, bewijzen ze ook door de hoogtepunten netjes over de plaat te verdelen. Een eerste is Stoic Resemblance , een song die laagje per laagje wordt opgebouwd, startend met enkel bas en drum. Hoe meer Summers bijdraagt, hoe spannender hij wordt.  

Upward Mobility wordt geprikkeld door een jachtige gitaar en nerveus gerikketik op de cymbalen terwijl de stem van Summers zalft: “I allways knew”. Seven Hours zorgt dan weer voor de nodige herkenning ten opzichte van ‘Negotiations’, terwijl Never Going Back lijkt aan te geven dat de nieuwe muzikale koers onomkeerbaar is.

‘The Helio Sequence’ is een subtiele luisterervaring met gelaagde zangpartijen, caleidoscopische gitaarlijnen en psychedelische toetspartijen; een plaat die een herboren band laat horen en het beste doet vermoeden voor de toekomst.