The Heritage Orchestra - s/t
Brownswood Recordings
The Heritage Orchestra ontstond in 2004 als achtergrondorkest, maar ging naarmate de tijd vorderde stilaan een eigen leven leiden. En op twee jaar tijd heeft dit Londens ensemble een ware blitzcarrière gemaakt: voor hun tweede optreden ooit mochten ze reeds samenwerken met de prestigieuze Royal College of Arts, en niemand minder dan Brian Eno. Het grote publiek pikte hen echter op toen ze onder de vleugels werden genomen van radiogoeroe Giles Peterson(u misschien bekend van Giles Peterson Worldwide zondagavond op StuBru). Het is ook op zijn label dat hun zelfgetiteld debuutalbum uitkomt.
Als we “Big Band” zeggen, denkt u waarschijnlijk meteen aan Jazz. Volkomen terecht overigens, want dat is uiteindelijk wat TheHeritage Orchestra is: een jazzband. Maar het grote spectrum aan verschillende instrumenten en de creativiteit van de composities maken dat de groep zeker niet voor één gat te vangen is. Je hoort jazz, funk, klassiek, soul en heel veel ‘groovy stuff’ aan elkaar gerijgd en door elkaar geklutst worden, zonder dat het aanvoelt alsof het gemaakt, gekunsteld of door een laptop gehaald is. En dàt is net de grote kracht van The Heritage Orchestra. Het klinkt allemaal zo natuurlijk, organisch, levend, en héél mooi!
Het begint meteen bij de eerste noten van opener Mothers And Daughters Now Mothers, waarbij het net lijkt alsof je in een filmsoundtrack bent beland, tot de bas en de drum een uiterst laidback funky ritme aansnijden, zonder dat dit de strijkers in verwarring brengt. Vervolgens vallen de blazers in met het thema van het nummer, dat heel eenvoudig, maar uiterst catchy klinkt. Aangevuld met een keyboard- en (sterk uitgevoerde) saxofoonsolo, is dit een veelbelovende opener van dit album. En we krijgen meer: d’Lin kent een heel mooie, dromerige opbouw, en mondt uit in een uitbundige jazzeruptie die bijna volledig wordt gedragen door het magnifieke drum- en percussiewerk van de ritmesectie. Sky Breaks en Tell Me Stories onthullen nog twee extra troeven van The Heritage Orchestra, namelijk de stemmen van zangeressen Natalie Williams en Liz Swain, die deze nummers een warme, knusse, soulvolle gloed meegeven. Het in drie bewegingen onderverdeelde The 1890 Affair is kwalitatief ietsje minder hoogstaand, maar kan de pret zeker niet bederven.
Maar we kunnen helaas de loftrompet niet de hele plaat lang bovenhalen. Ja, dit is echt een heel mooi uitgevoerde plaat, met sterke composities die heel knap zijn uitgevoerd, maar als je dit album in een ruimere context plaatst, zit er toch iets scheef. Wanneer je The Heritage Orchestra naast collega-jazzvernieuwers als Bugge Wesseltoft, het immer geweldige Jaga Jazzist of ons eigenste Flat Earth Society legt, hinkt deze band toch merkelijk een paar passen achterop. Het klinkt allemaal nét ietsje te braaf, te weinig gedurfd, te gepolijst. Op zich is daar niks mis mee natuurlijk, maar hierdoor krijg je toch het idee dat The Heritage Orchestra met de voet op de rem speelt. En dat is heel jammer, zeker voor een Big Band met zoveel potentieel. Maar niettemin kan je probleemloos besluiten dat dit zonder meer een zeer goede plaat van een uiterst veelbelovende band is. U moest al onderuitgezakt in uw zetel zitten meeneuriën. (Op zaterdag 10 maart 2007 treedt The Heritage Orchestra op in de Handelsbeurs in Gent)