The Hickey Underworld - I'm Under The House, I'm Dying

Pias Records

Een gitaar als een gitaar laten klinken binnen de context van een straffe song, dat is toch waar rock-'n-roll om draait. Vol verwachting klopte ons hart dan ook voor 'I'm Under The House, I'm Dying' van The Hickey Underworld, de vier superhelden uit Antwerpen die dat trucje als geen ander beheersen. Veertig minuten nadat we op het play-knopje van de ghettoblaster hebben geduwd, suizen onze oren nog na van zoveel moois. En dan moest de hidden track nog komen...

The Frog is alvast onze persoonlijke favoriet om Feelgood Hit Of The Summer van 2012 te worden. Het opent met een resonerend D-akkoord waarna Generation X zich collectief een “Woehoe!” laat ontvallen. Ze verwachten namelijk dat Here Comes Your Man van The Pixies gaat inzetten, maar ze moeten op hun dubbele kin kloppen en worden vier minuten lang ondergedompeld in een fluwelen bad vol ezelinnenmelk. 
Sexy stuff, dus.

Een glibberig baslijntje en een wegkletsende gitaar dienen als glijmiddel terwijl uw trommelvliezen stevig onder handen worden genomen door de vocal van Younes Faltakh. QOTSA en Millionaire komen soms  pervers om het hoekje loeren. Een losse greep uit de lyrics: 'Your hair told me to grab a hold/ I can make you come / Anywhere you want'. Het hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn: neem dus iemand van een geslacht naar keuze bij de hand en take a walk on the wild side.

Nog zo'n nummer dat meer Joey Tribbiani dan Ross en Rachel is: het twijfelachtig getitelde Thierry. Zoals in die ene scène van die ene film geeft het nummer ons een adrenalineshot recht in het hart. 'Bells ring out and birds they sing/ The curse reverses everything/ Tell it to the trees/ Tell it to your friends/ I'm the low-rider/ I'm the new Mariah'. Nu staat Mariah Carey natuurlijk op eenzame hoogte, maar het vocale bereik van Faltakh mag niet worden onderschat. Volgens onze berekeningen wordt het verschil tussen een goeie band en een fantastische band vaak bepaald door de hoogste noten die een zanger kan halen voor hij aan rauwe kracht moet inboeten. In het rockwereldje wordt die plek trouwens aangeduid als de Kurt Cobain/Mika-grens.

Toch worden er ook muzikale kletsen uitgedeeld. Het grootste verschil met hun titelloze debuut is dat niet meer elk gaatje wordt dichtgeplamuurd met bas en gitaar. Alles klinkt iets minder gebald en punky dan vroeger. Er wordt  ook af en toe geëxperimenteerd met een kalmer nummer zoals Pure Hearts In Mud: 's werelds eerste, soulvolle grungeballade.  Een cruciaal nieuw element is de mix van Dave Sardy, die de plaat naar een nog hoger niveau tilt wanneer je het album met een koptelefoon beluistert. 

Ook het instrumentarium wordt hier en daar voorzichtig uitgebreid. We horen orgeltjes, bottleflutes, banjo's, handclaps en een sample van een Arabisch koor voorbijzweven. Die extra's behoren niet tot de kerntaken van The Hickey Underworld en zullen live niet allemaal aan bod komen, maar ze maken wel dat 'I'm Under The House, I'm Dying' een stukje rijker klinkt dan zijn voorganger. De lat lag hoog, maar ze hebben het gehaald. Of om het met de woorden van Borat te zeggen: “Great success!”

We kunnen het nog over die pletwalsbaslijn van Year Of The Rat hebben of over die 'White Light/White Heat'-referentie die we in Overfiend hebben ontdekt, maar dat gaan we verder aan u overlaten. Want de conclusies zijn heel eenvoudig: 'I'm Under The House, I'm Dying' bevat enkel goede nummers en wordt bij elke luisterbeurt beter en beter. De toekomst ligt dus in uw handen!