The Hickey Underworld - The Hickey Underworld

PIAS

Humo’s Rock Rally winnen, rustig aan een eerste debuut-cd werken, die gewoon naar jezelf noemen en er direct mee scoren. Dat is het verhaal van The Hicky Underworld in een notendop. Over deze Antwerpenaren valt evenwel nog véél meer te zeggen, zelfs tien keer meer. Of beter: tien songs meer.

Tien nummers waar we drie jaar op moesten wachten, maar die wel een knaller van een plaat vormen. Die werd mede mogelijk gemaakt dankzij het platenlabel Naïve, dat ook samenwerkt met Carla Bruni. Schoon volk ook bij de productie en de mastering. Voor het eerste zorgden Bent Van Looy, Reinhard Vanbergen en Niek Meul van Das Pop, terwijl de knoppen bediend werden door Howie Weinberg, die eerder al zijn medewerking verleende aan “Nevermind” van Nirvana en “Siamese dream” van Smashing Pumpkins.

Oude grunge-wijn in nieuwe zakken dan? Vergeet het maar! Het donkere sfeertje en schurende gitaren van bovenstaande bands zijn wel aanwezig, maar The Hickey Underworld maakt er een moderne versie van anno 2009, met een eigen creatief en pakkend accent. Zo grijpen de flitsende gitaren van opener Zero Hour  je al meteen naar de keel. De drums en schreeuwerige stem die de smaakmaker vormen van Blonde Fire, zetten alles daarna nog meer in vuur en vlam. Wie daarna nog genoeg adem over heeft, kan genieten van de bulderende baslijnen van Zorayda .

'The Hickey Underworld' is echter geen zuivere highway to hell. Eén keer neemt de band een afrit richting poprock, zonder echt populariserend te worden. Ze voegen gewoon een nummer toe met veel minder stevige gitaren. Dat werd dan Future Words gedoopt, waarmee ze het tot op plaats één in De Afrekening hebben geschopt. Vloeken met de rest van de plaat doet dit nummer evenwel niet: daarvoor is het te zeer doorspekt met de typerende zware baslijn. Wie genoeg heeft van ruige of vlotte songs, zal zeker het iets rustigere Blue World Order kunnen appreciëren.

Slechts 10 nummers dus, maar beter eindigen met een hoogtepunt als Vrmnsmr, dan een plaat afleveren waar geen eind aan lijkt te komen. Dat doet 'The Hickey Underworld' geen seconde: de energie die het album uitstraalt, sleept je van in het begin mee. Bovendien zijn de rockgitaren, baslijnen en de soms verrassende melodieën een streling voor het oor. Kers op de taart is de kwaliteit van zanger Younes Faltakh, die van de band een potentiële klepper voor de zomerfestivals maakt.

En ook al beweren ze in interviews dat ze zichzelf niet serieus nemen, dat zal na deze cd wel bijzonder moeilijk worden!