The Hold Steady - Stay Positive
Rough Trade
‘Separation Sunday’ was het album waardoor wij The Hold Steady leerden kennen. In de platenzaken was het niet te vinden, maar je kon Your Little Hoodrat Friend gratis downloaden. En verdorie, dat was rock zoals het hoorde: die uitdagende gitaren, die van hunkering bol staande drums, die Roy Bittanpiano op de achtergrond. Zo moet rock-‘n-roll klinken, wisten we toen. En dus hopen we dat ‘Stay Positive’, het laatste album van de band uit Brooklyn, even goed doet.
Constructive Summer, de opener van deze plaat, is alvast opnieuw een stevige schop tegen je schenen. Craig Finn weet altijd de juiste beelden op te roepen. Wat dacht je bijvoorbeeld van “Me and my friends are like / The drums on “Lust For Life” / We pound it out on floor toms / Our psalms are sing along songs”, waarmee hij de tegenstelling tussen zijn jeugd vol levensverwachting en de saaie voorsteden waarin hij opgroeide in beeld wil brengen.
Neem daarbij de krachtige gitaren en de ditmaal meer naar de voorgrond gemixte piano van Franz Nicolay, en het begin zit helemaal goed. Zeker met Sequestered In Memphis, gemaakt volgens hetzelfde recept. Check de versie met The Muppets op YouTube.
Of elk nummer op de plaat dan niet een doorslagje is van het vorige? Neen. Er zitten steeds voldoende catchy hooks in de tracks verstopt. Finn heeft een stem die wel iets weg heeft van Randy Newman, maar net als die andere grootse entertainer weet hij dat “gebrek” moeiteloos om te buigen tot een sterk punt.
Met One For The Cutters loopt het echter fout. De klavecimbel maakt van de song een wat flauw afkooksel van wat het had kunnen zijn. Experimenteren mag en moet zelfs, maar het moet wel meerwaarde opleveren. En dat is met One For The Cutters en het accordeonachtige toetsenspel in Navy Sheets niet het geval. De laatste song blijft nog enigszins overeind, zijn voorganger niet.
Pas met Yeah Sapphire en het titelnummer worden de steken die de groep eerder liet vallen - want ook van Lord, I’m Discouraged zijn wij niet weg - weer opgepikt. En dan is er nog die uitsmijter Slapped Actress, een overkoepelende vermomming voor drie andere nummers. In de twaalf minuten die de timer aangeeft, vinden we Ask Her for Adderall, Cheyenne Sunrise en Two Handed Handshake terug. Vooral het eerste nummer kan ons bekoren, de overige twee hadden gerust achterwege mogen blijven.
Het mag geen wonder heten dat grote namen als J. Mascis (Dinosaur Jr.), Patterson Hood (Drive-By Truckers) en Doug Gillard (ex-Guided By Voices) maar wat graag een handje toestaken. Het potentieel van The Hold Steady rechtvaardigt dat volledig. Als de band die enkele mindere nummers nu nog kan weglaten, zit een onvergetelijke wereldplaat er absoluut in.