The Hold Steady - Teeth Dreams
Washington Square Music
Het moet wel aan ons liggen, want elke keer weer als wij denken dat het deze keer gaat lukken voor The Hold Steady, lijkt er toch weer geen hond hier ten lande geïnteresseerd in de nieuwe plaat van die band. En het zou ons verwonderen als daar met 'Teeth Dreams' verandering in zou komen.
Nochtans waren wij blij om te horen dat de band uit Brooklyn, New York terug zou keren naar het geluid waarmee ze aan de rock-'n-rollpoort hadden aangeklopt. Dat geluid van nummers als Your Little Hoodrat Friend, waarmee wij uit onze designsokken werden geblazen en belandden in eenvoudige, maar o zo effectieve rock. Het aantal tierlantijntjes op 'Teeth Dreams' werd ten opzichte van een plaat als ‘Stay Positive’ drastisch beperkt, waardoor een aantal pure songs overbleven.
Songs zoals opener I Hope This Whole Thing Didn't Frighten You, dat je meteen pootje haakt en je holderdebolder in de nieuwe plaat doet terechtkomen. De gitaren hebben namelijk opnieuw het heft in handen en zijn ook niet van plan dat voorlopig weer af te geven of zelfs maar het voortouw te laten verslappen. Zanger – voor hem maken we die term rekbaar – Craig Finn spuwt zijn lyrics weer uit op de vertrouwde, hem zo eigen, net niet zeurderige manier en overspoelt de luisteraar weer met informatie, waarbij het als non native speaker – dan mag je kennis al wat verder gaan – altijd moeilijk volgen is.
En dan brandt tweede single en absoluut hoogtepunt Spinners los, gaan die gitaren weer hakken zoals The Hold Steady dat zo goed kan. Spannend van begin tot einde en een foltering om in de wagen te moeten aanhoren en de handen op het stuur en de voeten op de pedalen te houden. Noem dit gerust een oefening in pure aanstekelijkheid (en een test van je stuurmanskunst).
Er staan nog prima nummers op 'Teeth Dreams' – dan denken wij aan The Only Thing en Runner’s High – maar het duizelingwekkende rockniveau van die eerste twee nummers halen ze niet. Dat geldt trouwens ook voor de downtempo nummers. Ze zijn best goed en staan waarschijnlijk op hun plaats (vierde nummer en twee songs achteraan) maar The Ambassador haalt ook de vaart uit het album, waarna je dus terug in het gelid moet gaan stappen bij het overigens verder uitstekende On With The Business (waarnaar in de opener subtiel wordt verwezen).
Samengevat kunnen we kort zijn: The Hold Steady maakte (alweer) een goede plaat met enkele wereldnummers, maar kunnen het topniveau net niet het hele album lang volhouden. Maar wie ligt daarvan wakker als je Spinners nog eens heel erg luid kan afspelen. Misschien moet, zoals wij onlangs nog iemand hoorden zeggen, The Hold Steady maar gewoon onder de Europese radar blijven vliegen. Het zal de komende concertervaringen enkel maar bevorderen.