The Horrors - Luminous

XL Recordings

The Horrors leken na ‘Skying’ uit 2011 aan hun vlucht te beginnen. Tame Impala kwam net de kop opsteken en zij waren daar de reeds gevestigde, donkerzwarte variant van. Grossieren in onverstaanbare psychedelica, veel gitaren en slecht afgestelde synths waren een kolfje naar hun hand. Maar toen kwam het gapende gat. 2014 brengt het licht van ‘Luminous’ terug. Kunnen de donkere raven hun afwezigheid verantwoorden of kruipen ze beter terug naar waar ze vandaan komen?

Chasing Shadows straalt alvast als een opkomende zon die je weet te wekken met deugddoende zonnestralen. De glorieuze intro kondigt iets bovennatuurlijks aan, de perfecte harmonie en uitstekende dosering van elk instrument doen dan weer denken aan de wall of sound die U2wist op te trekken tijdens hun topperiode.

Ook bij First Day Of Spring doen we aan namedropping. De akoestische gitaren en het stemgeluid van Faris Badwan refereren verschrikkelijk hard aan The Smiths. Er wordt veel tijd genomen om de arrangementen netjes uit te spelen en dat loont. The Horrors klinken meer dan ooit als legendarische helden vanop hun Britse bakermat.

Zelf kondigden ze aan een pak positiever te klinken via meer elektronica en voor een keer klopt dat promopraatje ook. De shoegazers zijn dus een evolutie doorgegaan en ruilden daarbij enkele distortiongitaren in voor wat meer fond in het songschrijven. Ze halen vaak de vaart uit de nummers en komen daar verrassend goed mee weg. So Now You Know klinkt groots tevens erg kalm, alsof de gemoedsrust is nedergedaald.

Tijdens In And Out Of Sight weten ze de switch zelfs te maken naar een nummer waarvan de ruggengraat volwaardige elektronica is. Een floorfiller is het nog niet, de betere vintage europop hebben ze wel in het vizier. Aangenaam nummertje, zelfs tijdens het verval naar het einde toe. Jealous Sun net daarna schiet dan weer de andere kant uit, met grungegitaren op valium en stellaire soundscapes op de achtergrond. Later op de plaat houdt Change Your Mind het ook nog (een tikkeltje te) sober.

Het aangescherpte Falling Star kenmerkt de hele plaat. Kraaknette vocalen (in tegenstelling tot hun live passages), frisse strofes waarbij een beperkt arsenaal gitaren de synths nog weten te kortwieken maar tijdens de refreinen met plezier de rol lossen voor een intergalactische en gelukzalige uitbarsting. Waar repeatmateriaal. Voorgaande kanjer van een single I See You hield als veelbelovende voorspelling dus netjes woord.

Aan het eind lijkt Mine And Yours alsnog voor een radeloos slot te zorgen, dat zonder al te veel structuur met zijn gitaarsolo’s geen blijf weet. Sleepwalk trekt de boel recht dankzij de nieuwe sound, en sluit zonder het zelf nog niet echt te beseffen een topplaat af.

Het zit goed, zeer goed, en dat doet plezier. Het potentieel –waarvan de aanwezigheid voor sommigen bijlange niet altijd duidelijk was– komt er volledig uit. The Horrors lijken met het extra synthwerk hun weg uit de schaduw gevonden te hebben.

The Horrors spelen komende zomer op het Best Kept Secret Festival en op Les Ardentes.