The Horrors - V

Wolf Tone

De Britse hyperband The Horrors blijven sleutelen aan sound en uitstraling. Op de vijfde studioplaat, met weinig verhullende titel ‘V’, komen de identiteit als gothrock- en postpunkband en die van elektropopproject netjes samen in een tegelijkertijd vlot en overdonderend geheel. Of dat is toch het plan.

V

Deze nieuwe plaat van The Horrors grijpt dan ook meteen naar de keel met een duistere, gelaagde synthpopsong waarin elektronische beats, holle synths en de typerende ontdubbelde stem van Faris Badwan netjes samenkomen en echo’s van Depeche Mode en New Order - twee bands waarmee deze vijf heren afgelopen jaren op tournee gingen - niet veraf zijn. Blits meets gloomy en industrial in een pakket waar een sterke melodie, downtempo beat en onderliggende samples elkaar omklemmen. En ‘V’ houdt het daar niet bij.

Opvolger Press Enter To Exit wandelt immers over een indrukwekkende dubbas en flirtende synthesizers en vormt een opgewekt, maar eveneens vrij traag en expliciet tegengewicht voor de meer duistere opener Hologram. Om de Heilige Drievuldigheid te vervolledigen laten The Horrors zien dat ze hun denk- en componeerwerk goed gemaakt hebben in een wat meer rockend Machine met overstuurde sound, gierende gitaren en een bevreemdende reverb. Maar ook nu weer met de nodige dancebeat en de Editors-achtige stem van Badwan.

En dan is het over met de creativiteit en de verfrissende aanpak. De overige tracks die het lijstje op tien moeten brengen, blijken een voortreffelijke recyclage van Britse dancepop met synthesizermotiefjes waarmee – mits een andere zang – bands als Infadels, Maxïmo Park of The Futureheads wel blijf weten. Te nemen of te laten. Enige lichtpunt is een vrij minimale track (Weighed Down) waarin de overproductie van deze plaat (het werk van Paul Epworth, die ook al London Grammar en Adele groot maakte) netjes is weggestoken en waarin bevreemdende samples en een ambientdubritme voor veel sfeercreatie zorgen. Dat is natuurlijk zonde, want zo gooi je een intrigerende identiteit al snel van je af en mag je mee in het rijtje gaan staan van postpunkrevivalbands, die geen hol met punk, post of revival te maken hebben, maar zich laten verleiden door commerciële trends en platenfirma’s met grote contracten.

Dus ja, beste Horrors, we begrijpen dat jullie na tien jaar hard knokken en gigantisch veel toeren willen dat het allemaal wat vlotter gaat. Maar had dat niet met iets meer schenen schuren en originaliteit zoals in de eerste drie tracks op dit album gemogen?

21 november 2017
Johan Giglot