The Hundred in the Hands - The Hundred in the Hands
Warp Records
The Hundred in the Hands vond elkaar eens niet in het zo vaak bezongen metropolische stadsleven van New York, maar wel tijdens het saaie leven op een tourbus. Of hoe het uitwisselen van elkaars muzieksmaken tot een groep kan leiden. Eens terug op New Yorkse bodem doken Eleanore Everdell en Jason Friedman samen met een metronoom en hun gezamenlijke liefde voor muziek de studio in. Ze werden opgemerkt door Warp en kregen de kans om in het Walhalla van dit überlabel een debuut in elkaar te knutselden. Dat werd er eentje waarop veelzijdigheid troef is. Op hun titelloze eerste hotst The Hundred in the Hands van dromerige elektropop over eightiesdisco naar complexe en schreeuwerige postpunk.
Dat het er af en toe wat zweverig aantoe moet gegaan zijn tijdens de repetities bewijzen tracks als Young Aren't Young, This Day Is Made en Dead Ending. In elk van deze songs komt de groep aanzetten met een gedurfde portie synthescapades, die je met een beetje fantasie in dromeriger sferen katapulteren. Vaak nog opgeleukt door psychedelische klankuitspattingen en Everdells zuchtende stem.
Op favoriet The Beach vallen alle puzzelstukjes mooi in elkaar. Het nummer klinkt wat zwaarwichtig, maar wat verwacht je anders van een song die over de eerste allesvernietigende atoomtesten gaat. De donkere, in echo gedrenkte orgel- en gitaarriffs passen perfect bij Everdells klaagzang om dan plotsklaps de stekker uit het stopcontact te trekken en de draad door te geven aan de stilte.
Ondanks dit alles is het sferische geen constante bij The Hundred in the Hands. Er wordt al eens gespeeld met industriële postpunk, in Lovesick (Once Again) trekt hier en daar een loeiharde scheurende gitaar de aandacht. Killing It gaat dan weer helemaal de obscure kant uit met minimalistische elektronica, maar is toch vooral een liefdesepos waar de gensters vanaf spetteren.
Spetteren en knallen doet het ook in Dressed In Dresden en Gold Blood. Pompende rave, knetterende elektro en Everdell die er met de nodige no nonsense-attitude haar stempel op drukt.
Maar verrassen doet het eigenlijk allemaal niet. Met de gekende formule van pompende beats en repetitieve elektro, overgoten met wat rock-'n-roll kleurt het duo Friedman - Everdell niet echt buiten de lijntjes en volgen ze vaak iets te braaf het pad dat bands als Yeah Yeah Yeahs of LCD Soundsystem al plaveiden.
Op zich kan je het debuut van The Hundred in the Hands geen slechte plaat noemen, maar wij zagen hen liever een grotere portie lef en durf hanteren. Want het is nu eenmaal een ongeschreven wet dat het enkel de durvers gegeven is om niet in de poel der muzikale vergetelheid te belanden.
The Hundred In The Hands speelt op 16 november in de Charlatan in het kader van Democrazy's 'Big Next'.