The Icarus Line - All Things Under Heaven

Agitated Records

Met ‘Slave Vows’ maakte The Icarus Line één van de beste platen van 2013. Met ‘All Things Under Heaven’ graven ze (nog) dieper.

Het gaat niet goed met de mensheid. En The Icarus Line drukt je met de neus – de oren, zo je wil – op de feiten. Met ‘All Things Under Heaven’ poogden ze de muzikale equivalent van Joel Schumachers ‘8 mm’ te maken. Want met deze plaat rommelen ze in de mesthoop van de mensheid om daar de goorste geuren uit op te doen stijgen.

Sleutel tot de plaat is waarschijnlijk het titelnummer, waarin beeldend kunstenaar Joe Coleman zich verbaal mag uitleven. De microfoon kraakt terwijl hij het uitschreeuwt dat wij, de mens, het probleem zijn en niet alles waaraan wij de problemen wijden (seksuele afwijkingen, ebola, moordenaars, …) En dat thema wordt eigenlijk de hele plaat lang doorgetrokken.

Ook muzikaal vergt dit album het uiterste van de luisteraar. Zoals ook Nick Cave dat ooit deed met zijn Birthday Party. Gitaren vallen je brein van twee kanten aan en feedback wordt geïntegreerd in de songs. Mirror is zo’n nummer waarin je wordt bedolven onder gitaren, die van alle kanten op je af komen. Eerst nog ingehouden, dan onstopbaar.

Er zijn de spoken word-dingen als het hoger vermelde titelnummer en iets verderop Millennial Prayer, waarin de huidige samenleving opnieuw op de korrel wordt genomen. Ook het begin van het machtige Incinerator Blue is parlando, maar uiteindelijk gaat Joe Cardamone daar ook zingen.

De invloeden van The Doors, die ook al op ‘Slave Vows’ te horen waren, keren hier terug in het begin van een nummer als Bedlam Blue, waarin trouwens ook Nick Cave’s – daar heb je hem weer – trouwe metgezel Warren Ellis mag opdraven.

En als je dacht rustig te worden ingeleid in al dit verderf, kom je bedrogen uit. Want opener Ride Or Die is meteen een trap in de onderbuik met maffe loops, spookachtige effecten en Cardamone’s gitaar, die dezelfde riff eindeloos herhaalt tot die uitdooft in feedback.

The Icarus Line lijkt zichzelf met deze plaat opnieuw te hebben uitgevonden. Het waren al nooit hapklare brokken die zij serveerden, maar nu blijf je gegarandeerd met een pijnlijke keel en oprispend maagzuur achter.