The Irrepressibles - Nude
Rough Trade
“When you open me all the power in me moves / How you want to see all the depths of me real?” Ja, op dit plaatje zouden de leden van de Tea Party, de Moslimbroeders en de paus een grote sticker “Explicit” kleven. Of nee, ze zouden het eerder verbranden, want het is zo overduidelijk een homoplaat, dat ze hun opperwezen zouden aanroepen met de bekende kreet: “Mijn God, waarom hebt Gij ons verlaten!”
The Irrepressibles zijn echter niet zomaar een gayboysbandje, maar een tienkoppig symfonisch gezelschap rond Jamie McDermott. Hun instrumentarium bestaat uit strijkers, piano, gitaar, drums, een xylosynth en nog meer synthesizers.
De muziek houdt het midden tussen die van gelijkgeaarden als (een ingetogen) Patrick Wolf, Perfume Genius en Anthony & The Johnsons. De stem van McDermott klinkt als die van een gekwelde serafijn en ook de achtergrondstemmen verhogen het hemelse, maar intrieste karakter van de muziek.
Single New World is zo breekbaar en mooi dat het bijna pijn doet. De rest van het album haalt diedezelfde intensiteit niet, al mag de intro op piano van Two Men In Love ook de nodige rillingen veroorzaken. Het is uit deze track dat we dat citaat uit de inleiding haalden.
Vaak starten de nummers van The Irrepressibles heel klein. In To Be is dat niet met een piano, maar met een simpele, akoestische gitaar en wat getokkel op een viool. To Be houdt het simpel over de hele lijn, maar even vaak zwellen de songs aan tot overweldigende, orkestrale composities, tot iconoclastische combinaties van klassieke muziek, homokitsch en bedwelmende klanken.
Arrow is daar een perfect voorbeeld van. De vintage klinkende synths buitelen over sprankelend pianospel, grootse strijkers en de klaagzang van McDermott.
En wat te denken van Tears dat zelfs een heuse prelude krijgt. Ondanks de titel is dit het meest opgewekte (nou ja) nummer van de plaat waarin McDermott even aan Jimmy Sommerville van Bronski Beat doet denken.
Met twee instrumentale, heel klassiek aandoende tracks als opener Time Passing en The Opening verhogen The Irrepressibles het kunstgehalte van dit album met een ruk en begrijpen we waarom ze aanvankelijk alleen toegang vonden tot de kunst- en de modewereld, maar nu stilaan uit dat circuit breken.
‘Nude’ is een verpletterende luisterervaring. Het album is zo intens emotioneel dat het er een zekere dreiging van uitgaat, die moeilijk te verklaren is. The Irrepressibles gaan met dit werk de uitdaging van de Griekse goden aan, die Sisyphus fataal werd, maar hen zou het wel eens kunnen lukken om de goden te verslaan en onsterfelijk te worden. Minstens in hun eigen wereld.
The Irrepressibles spelen op 16 februari in Het Depot.