The Jezabels - The Brink

Mom & Pop Records

Hoewel al enkele jaren sant in hun eigen Australië, laat de Grote Doorbraak van The Jezabels in onze contreien nog even op zich wachten. En daar zijn een aantal goeie redenen voor, getuige hun tweede langspeler ‘The Brink’.

Ambitie genoeg, zowel bij de band als bij de platenfirma, zo blijkt onder meer uit het aantrekken van sterproducer Dan Grech Marguerat die eerder zowel de waargewichten van Radiohead (‘In Rainbows’) als ondraaglijke lichtheid The Kooks of Lana Del Rey mee vorm gaf. The Brink komt onder Dan Grech’s regie indrukwekkend – en voorzien van de nodige Pump ‘n Circumstance – binnen.

Is The Brink met z’n hoekige gitaarrif en weidse sound de perfecte opener dan is Time to Dance al een stuk minder overweldigend: weliswaar grote maar niet erg geloofwaardig gebrachte emoties die ons plots aan het vaak verguisde en even vaak met de grond gelijk gemaakte Cock Robin doen denken.

Look of Love – niet alleen door z’n titel naar de jaren ’80 verwijzend – maakt vervolgens een vrij onelegante spreidstand tussen geföhnde FM-rock en Within Temptation. We waren helaas net te laat om onze blik (en onze oren) af te wenden.

Op een plaat waarop sterke songs te vaak schitteren door afwezigheid, is de doordringende stem Hayley Mary vaker een vloek dan een zegen – het ‘Florence Welch syndroom’, zeg maar. En dat is blijkbaar ook producer Dan Grech niet ontgaan: de stem wordt opvallend vaak ingedijkt door een metershoge wall-of-sound maar blijft desondanks indringend genoeg om ons stilaan in lentemodus verkerende rothumeur weer te reanimeren.

Het had anders gekund, maar vorm zonder inhoud werkt nu eenmaal snel op de zenuwen, en helaas krijgt Mary hier de zwartepiet toegeschoven. Zij moet de aandacht afleiden van de te zwakke en te weinig naar het nekvel grijpende songs.

Soms, zoals op het reeds vermelde The Brink, op afsluiter All You Need, het dromerige Psychotherapy, enkele flarden uit Got Velvet of het van een catchy, Krautrock-geïnspireerde intro voorziene Angels of Fire, vallen de stukjes bijna op de juiste plaats. Maar ‘bijna juist’ op de helft van de nummers is natuurlijk niet goed genoeg.

Dat zijn de momenten waarop je de indruk krijgt dat The Jezabels veel beter zouden kunnen, als ze zouden willen. Als dat zo is, àls ze het kunnen, dan hebben ze deze keer gewoon niet hard genoeg hun best gedaan.