The Juan MacLean - The Future Will Come
DFA Records
Als muzikant kan je een ode aan je idolen brengen door hun nummers te coveren. Sommige bands gaan daarin heel erg ver. Zo maakte Camper Van Beethoven een cover van elk nummer van ‘Tusk’ van Fleetwood Mac, een dubbel-lp nota bene. Anderen pakken het dan weer subtieler aan, verstoppen de invloeden van hun muzikale helden in hun eigen muziek. Wat The Juan MacLean deed met ‘The Future Will Come’, ligt daar ergens tussenin.
John MacLean, het brein achter The Juan MacLean, heeft iets met The Human League en dat wil hij graag aan de wereld laten zien. Gezien hij muzikant is, is er uiteraard geen betere manier dan om dat in zijn eigen muziek tot uiting te laten komen. En hij doet dat met verve. ‘The Future Will Come’ zou best kunnen doorgaan voor de comeback van de Engelse synthpopgroep, die ooit wereldhits als Don’t You Want Me scoorde. En het is precies het album waar die monsterhit op staat, waarnaar MacLean wou verwijzen.
Vooral opener The Simple Life en het titelnummer slagen er moeiteloos in om flashbacks naar Phil Oakey en zijn groep te verwezenlijken. De nummers werden chirurgisch ontdaan van alle overbodige franjes om enkel nog de broodnodige synthlijntjes over te houden. Bovendien kreeg MacLean Nancy Whang - u wellicht bekend van die andere succesact van DFA, LCD Soundsystem - zover om op deze plaat de vrouwelijke stem voor haar rekening te nemen en zo de man/vrouwdialoog – ook een belangrijk onderdeel van ‘Dare’, het album in kwestie - te verkrijgen. Dat laatste komt vooral tot uiting in One Day.
Naarmate het album vordert, sluipt er nochtans toch meer warmte in de songs, verhoogt het tempo en wordt de luisteraar onverbiddelijk richting dansvloer gestuurd. De frisheid van The Human League wordt nog steeds bewaard, maar de evolutie gaat toch meer richting die andere, al eerder vernoemde band uit de DFA-stal. Luister maar naar Tonight bijvoorbeeld. Of misschien was u al vertrouwd met Happy House, de afsluiter, al dan niet in één of andere remix. De versie van het album duurt ruim twaalf minuten, ruim voldoende om de benen op los te gooien.
Human Disaster is de vreemde eend in de bijt. Er is nog steeds die newwaveachtergrond die doorklinkt, maar doordat dit nummer zo downtempo en onwezenlijk is en MacLean voor één keer niet klinkt als Oakey, lijkt het niet te passen in het geheel. Maar zelfs dat moet kunnen.
‘The Future Will Come’ is misschien niet de toekomst van de muziek en vermoedelijk was dat ook niet de bedoeling. Maar het blijft een leuk plaatje om naar te luisteren en ook op de dansvloer zal men er ongetwijfeld raad mee weten.