The K. - Burning Pattern Etiquette

Jaune Orange

Hoe lang de sludgemetalrage blijft duren, is nog maar de vraag. Feit is wel dat een grote, stoffige storm over het Belgische rockland blijft razen en erg kwalitatieve bands en projecten logge riffs en duistere doomscenario’s blijven aanslepen (letterlijk te nemen). Ook het noisetrio The K. uit Waremme (nabij Luik) zorgt op zijn tweede langspeler ‘Burning Pattern Etiquette’ voor een fijne portie melodieuze noise.

Feit is dat de opvolger van de drie jaar ouder uppercut ‘My Flesh Reveals Millions Of Souls’ het verhaal van The K. netjes voortzet. Enkel al het gelijkaardige artwork van illustrator Bill Van Cutten bundelt beide platen: een spuuglelijke, soort van apocalyptische lithotekening. Maar ook muzikaal klopt het. Het nieuwe album schuurt en scheert tien keer op rij diverse, energieke richtingen uit.

Toegegeven, de rauw schurende gitaarriffs, bewust logge songs met lange, psychedelische uitzaaiingen en hakkende drumpartijen moet dit trio met veel soortgenoten delen. Wat dit gezelschap doet opvallen, is zijn vermogen om erg veel variatie binnen eenzelfde songstructuur te steken, zonder de basis te verliezen.  Zo blijft Flatter Me (Caress Me Too) lange tijd loom rocken, maar scheurt het nummer lekker open om wat later naar alle hoeken van de kamer toe te gaan hakken. Er wordt voorspelbaar opgewerkt naar climaxen, maar met een snelle wenk of een hakkende basriff stapt de plaat resoluut een andere richting uit. Hoeft het dan te verrassen dat The Mermaid Of Venice met een stukje heldere gitaar, zweverige synths en hoge, ijle zang aanvangt als een heuse popsong? Geheel niet. Geen twee minuten later maakt de band opnieuw een vuist om met vernieuwde energie toe te slaan.

Een tweede troefkaart waarmee The K. om de oren slaat: zanger en gitarist Sébastien von Landau. Met stevig getier en geschreeuw verheft hij een posthardcoresong als 20” Of Discipline naar een hoger niveau. Maar minstens even indrukwekkend is het feit dat hij zijn stem naar zweverige, melodieuze hoogtes brengt, in parlando’s overgaat en zelfs durft te fluisteren zonder een ondertoon van venijn en gebalde energie te verliezen.

En laat het juist die energie zijn die The K. nodig heeft. Want Burning Pattern Etiquette ademt een soort van doe-het-zelf-spirit uit die zich vertaalt in wat productietechnische beperkingen en een ruwe oppervlakte. Dit is vooral muziek die live op een podium dient te weerklinken; in een kleine club, met veel wild rondzwaaiende armen en benen. Maar dat tafereel hoort dan weer minder bij de afsluitende uppercut: een bijna zeven minuten durende dreiging van industrialnoise met loodzwaar geronk, gepiep en mysterieus gesproken frasen, die in een loodzware cadans als een stampende reus steeds dichterbij dreunt. Zo laat dit energieke, enigszins genietbare album de luisteraar als een geplette vlieg achter.

The K. speelt op zaterdag 13 februari in Muziekcentrum Trix tijdens We Are Open.