The Knife - Silent Shout

Rabid Records

Het tijdperk waarin Olof en Karin Dreijer nog in de obscuriteit opereerden lijkt voltooid verleden tijd. Twee jaar geleden bracht het electroduo 'Deep Cuts' uit. Deze plaat was opvallend toegankelijk voor het grote publiek. Naar eigen zeggen was deze beweging naar de middenmoot een bewuste zet om het publiek vertrouwd te maken met hun aparte geluid.

'Silent Shout' is een stap terug. Niet qua kwaliteit, maar ongetwijfeld qua toegankelijkheid. De plaat schildert een sfeer van surrealisme. Karins vervormde stem klinkt absurder dan ooit en draagt bij tot de creatie van een eigen Utopia. De promotiefoto's illustreren het geheel perfect: het duo poseert gehuld in maskers in desolate sneeuwlandschappen. Een wereld die aantrekt door zijn lieflijke, maar vaak ook spookachtige, taferelen en dan weer afstoot door hyperactieve beats en intergalactische geluiden. Het mes snijdt aan twee kanten.

De opener Silent Shout vormt een perfecte intro voor dit ongewone landschap. Voor wie niet beter weet lijkt dit het begin van een monotone en voornamelijk instrumentale electroplaat. Een beschrijving die allesbehalve geldt voor het werk van de Dreijers. De aanzet van Neverland geeft de luisteraar plots een welgemikte trap onder het achterste.

Karins stem krijgt in The Captain heliumachtige proporties zonder daarbij lachwekkend te gaan klinken. Net als je helemaal in een roes dreigt te verzinken zet We share our mother's health je het mes op de keel. Asynchrone ritmes en delicaat geplaatste sprongetjes zorgen voor een heerlijke georganiseerde chaos. De mysterieuze gemaskerden in het sneeuwlandschap moeten even wijken voor een wild dansende sjamaan in de jungle. Diezelfde sjamaan duikt even later weer op in One Hit.

Even blijf je verweesd achter met het veel ingetogenere Na Na Na. Alsof het vorige nummer slechts een hevige droom was, waarna het nu moeizaam ontwaken is. Dit nummer is een zweverige reis naar het Marble House. Een huis dat gehuld is in een onheilspellende sfeer. Allesbehalve een plaats om een gezellige zomerbarbecue te houden. Gelukkig redt Like A Pen je tijdig van een depressie. Geen vrolijke meezinger, de morbide sfeer loopt als een rode draad doorheen de plaat, maar dansbaar is dit nummer alleszins.

Plots wordt alles stil en reist er een geheimzinnig gefluister doorheen het landschap van 'Silent Shout'. From off to on is een intermezzo om even bij uit te blazen. Het tempo wordt vervolgens aanzienlijk verhoogd in Forest Families, dat een beklijvend verhaal vertelt dat enkel ontsproten kan zijn aan het brein van iemand met een gezonde portie fantasie (of een paar gram wit poeder achter de kiezen).

We sluiten onze mindtrip af met Still Light in een chalet op besneeuwde bergtoppen. Buiten lijkt de wind te huilen en de donkere nacht doet zijn intrede.

'Silent Shout' is een plaat die het vooral moet hebben van de sfeer die ze oproept. De teksten zijn vaak onverstaanbaar, het is dan ook niet nodig om alles perfect te verstaan om ervan te genieten. Verwacht niet dat je onmiddellijk wild zal zijn van deze plaat. Sommige nummers hebben een paar luisterbeurten nodig vooraleer ze zich onoverkomelijk in je achterhoofd nestelen.