The Lemonheads - Varshons 2

Fire Records

Writers Block? Tien jaar na laatste, stevige wapenfeit ‘Car Button Cloth’ was er in 2006 plots een onverwachte, titelloze plaat. Maar sindsdien bezigt frontman Evan Dando zich met wisselende bezetting enkel nog met het herkauwen van muziek. Op een al even gezapig tempo trouwens, want tien jaar na een eerste coverplaat ‘Varshions’ is het nu tijd voor ‘Varshons 2’.

Een tweede album vol “versies” van liedjes dus. Alweer een bloemlezing van diverse namen, bekend en onbekend, die het collectieve geheugen al lang waren ontglipt en waarover Dandy een typische, ongedwongen Lemonheads-saus giet.

Ook nu weer laat charmeur Dando zich vocaal regelmatig bijstaan door een hoog aaibaar, vrouwelijk tegengewicht. Helaas ditmaal geen Liv “Arwen” Tyler of Kate Moss, maar wel de onbekende Marciana Jones om een mooie man-vrouw compatibiliteit te maken in een song als Settled Down The Rain (The Jayhawks), waarin de vrouwenzang de lagere, tweede stem neemt, wat een mooi snijdend effect geeft.

Deze “Varshons” sieren dan ook in hun eenvoud, strelen voorzichtig en zacht het oor en passeren zonder dat je er erg in hebt. En dat laatste is natuurlijk zonde. Want The Lemonheads blinken al sinds de millenniumwissel uit in onopvallendheid (wat wil je ook als je een soloplaat uitgeeft met als titel ‘Baby I’m Bored’). En dan is het moeilijk om de fijnproeverij van ‘Varshons 2’ naar waarde te schatten.

Soms treedt de band iets meer op de voorgrond en mag de klank wat steviger, zoals bij de snijdende gitaarsolo van rocksong Old Man Blank van het onbekende The Bevis Frond. “I really don’t care what you think – no no no”, sneert Evan Dando hier. En zo lijkt het wel. Want los van enige commercialiteit of de vraag naar nieuw werk van de vele fans, doet de Amerikaanse leadsinger hier gewoon zijn eigen ding: prachtige, vergeten parels opnieuw opblinken. De troubadour met de gitaar die je gewoon in de metro kan tegenkomen, maar die zonder zorgen of bekommernis om de buitenwereld je hart roert met zacht strelende, akoestische countryballades als John Prine's Speed Of The Sound Of Loneliness.

De kans dat u tegen het einde, wanneer lichtpuntjes Straight To You (Nick Cave) of Take It Easy (The Eagles) al ingedommeld bent, is dan ook groot. Want zelfs glimlachsongs als Yo La Tengo's Magnet (“I’m like a magnet – you’re like a piece of wood”), een heuse punkrocksong van The Eyes of zelfs een dubreggaenummer als Unfamiliar (The GiveGoods) kunnen de aandacht niet vasthouden. Zonde bij dat laatste trouwens, want de vele elektronische franjes en grappige effectjes van deze track zijn wel een verademing tussen het grote aanbod klassieke gitaarnonchalance.

Waarom het dus weer tien jaar heeft moeten duren vooraleer The Lemonheads opnieuw van zich laten horen? We weten allemaal dat Evan Dando al een tijd lang niet goed in zijn vel zit, maar met zijn liefdevolle zang en grunge-achtige nonchalance nog steeds vele hartjes weet te beroeren. Dus waarom moet het ook nog? Je bent gewoon mee of was al lang afgehaakt. Simpel. Oh ja, en wie echt mee is en de plaat bestelt, krijgt er een scratch n’ sniff’-hoes bij die naar banaan ruikt. Ergens lijkt dat ook op een idee van een ander bandje dat hier wat herkauwd wordt.