The Little Willies - For The Good Times
Milking Bull
Als we dat nieuwe plaatje ‘For The Good Times’ van Norah Jones nu eens marketinggewijs zouden benaderen. Ze heeft al enkele lounge-achtige werkjes uitgebracht, die met miljoenen over de toonbank zijn gegaan. Maar het kind wil nu eens wat anders. Misschien zit er ook wel een minuscule writer’s block tussen, die een kleine break noodzakelijk maakt. En hoe die tijd beter overbruggen dan met een countrytussendoortje? Miss Jones heeft immers van jongsaf countrymusic in XXXL-dosissen meegekregen: ze groeide op in het diepe Zuiden van de USA en daar hoor je overal slechts één genre van ’s morgens tot diep in de nacht. Voor Norah Jones is dat dus in alle betekenissen rootsmusic. Bovendien had ze lang vóór het megasucces van haar solocarrière al een huisbandje rond zich verzameld. Met The Little Willies had ze al een titelloze debuutcd op de wereld losgelaten. Dat groepje vrienden wordt nu weer even bovengehaald.
Voor de opvolger wordt de formule gewoon herhaald. In Dixieland is daar niks mis mee. De formule is doorzichtig, speelt op veilig, maar werkt wel. Op ‘For The Good Times’ staat een uitgekiende mix van countryclassics in slepende tearjerkerversie of in een aanstekelijk uptempo dat avondlang de immer vrolijke rijdansen blijft aansporen.
Country is over de plas al lang uitgegroeid tot een superprofessioneel gemanaged merk, waar niet langer plaats is voor amateurisme. Interpreteer dit gewoon als een verklaring voor de bijzonder accurate wijze waarop gemusiceerd en gezongen wordt. Dat is begrijpelijk gezien de ontzaglijke concurrentie binnen het genre. Elk nummer is al eindeloos vaak gecoverd en referenties liggen het voor het grijpen. Tegen die achtergrond brengen The Little Willies het er erg goed vanaf. Norah Jones heeft haar nachtclubstem thuis gelaten en klinkt als een volwaardige countrydiva, die nog net geen snik in de keel heeft. Haar stem wordt dan ook regelmatig sterk naar voren geproducet.
The Willies trappen op tempo af met I Worship You terwijl Remember Me tot zijn volle recht kan komen in een rustige bar ergens tussen Nashville en Austin. Op sommige nummers zet la Jones bewust een stapje achteruit en neemt Richard Julian de vocale honneurs waar. Diesel Smoke, Dangerous Curves illustreren deze zeer geslaagde move. Op Wide Open Road klinkt Julian haast als Lyle Lovett en wie twijfelt dan nog aan de hoge kwaliteit van deze opname? Op Lovesick Blues klaren ze de klus onder hun beidjes.
The Little Willies bestrijken dan wel het hele spectrum van countrygenres – tot het obligate, instrumentale countryriedeltje Tommy Rockwood toe – maar ze vermijden de steeds dreigende val van de murw gedraaide, populaire countryclassics. Wel werk dus van Johnny Cash, Ralph Stanley, Loretta Lynn en Kris Kristofferson, die voor de titelsong zorgde, maar werk uit de minder bekende songbooks van hun oeuvre. Een uitzondering is de afsluiter : Dolly’s Jolene is overbekend maar krijgt van The Little Willies toch een lezing waar echt mee te leven valt.
Geen verkeerd woord over ‘For The Good Times’. De wereld zal misschien niet beter worden van het werk van The Little Willies, maar onze dag zal wel een tikkeltje leuker kleuren wanneer we hun muziek horen.