The Long Blondes - Couples

Rough Trade

Wat een spuuglelijk hoesje. Zo immens lelijk dat er wel over nagedacht moet zijn. Wellicht een overcreatief groepslid dat zich naast macrameeën ook met "diesaajn" bezighoudt. Wellicht bent u nu net zo geïnteresseerd als wij om te weten welk soort muziek zich onder dit hoesje bevindt en of die even hard aanzet tot wenkbrauwen fronsen. Eerlijk: als de zwaartekracht ons niet ter plaatse had gehouden (horizontaal in de zetel) was dit schijfje al na de eerste seconden verdwenen in de bak met cd's om cadeau te doen aan mensen die we niet zo graag mogen. Die jarentachtigkeyboardklank tot daar aan toe, maar de o zo originele frase "catch me I'm falling" bezorgt ons onweerstaanbare krasneigingen. Al een geluk dat dit maar een halve minuut duurt, want daarna barst een veel leuker feestje los. Als het kind een naam moet hebben: discorock. En als de lezer een referentie wil: Blondie. Zo wordt die openingstrack Century toch nog plezierig. Guilt gaat op het zelfde elan door. Een funky gitaartje, lekker uptempo, en de dames die vol overgave samen kwelen. Soms lijkt het vocaal zelfs even op The Gathering. Gelukkig niet te lang want in die periode hebben wij meer dan eens nieuw serviesgoed moeten kopen. Voor alle duidelijkheid, de glazen sprongen niet door die schelle stem maar wel doordat wij ze in een dronken bui al eens naar de radio gooiden als dat plaatje weer eens gedraaid werd. Ondertussen hebben wij ons een afstandsbediening aangeschaft, dank u wel. Nog twee, drie nummers blijft deze CD erg genietbaar, vooral op hoog volume. Erg dansbaar en funky. Maar op het moment dat in Too Clever By Half de tekst op is, is het vet van de soep. "I would go round to his house and I don't have to tell you what we did next" is een geestige zin, maar hem vijf keer herhalen is te veel van het goede. Dit is geen stijlfiguur, maar tekstarmoede, dames en heren. Soit, over de tweede helft van de plaat kunnen we kort zijn: meer van hetzelfde, maar iets saaier. En daar kunnen overstuurde stemmen en andere productietrucjes niks aan veranderen. Jammer na zo'n beloftevol begin. Maar goed, er staan een paar leuke fuifnummertjes op en qua jarentachtigklank klopt het geheel. Een iets kritischer snoeien in teksten en songs zou The Long Blondes echter goed doen. En aangezien er tegenwoordig grote hits gescoord worden met halve doorslagjes en schaamteloze kopieën van de grote hits uit het disco-tijdperk, zit er voor hen misschien wel een hit in. Liefst in de zomer, dan zoeken wij wel een hooggebergte op. Ver, ver weg van alle radio's.