The Lovely Eggs - This Is Eggland

Cargo Records

“He, is We’ve Got A Fuzzbox And We’re Gonna Use It terug?” Die vraag schoot door ons stilaan dementerende hoofd toen we I Shouldn’t Have Said It, de eerste single uit deze plaat hoorden.

Voor wie te laat geboren zou zijn: We’ve Got A Fuzzbox And We’re Gonna Use It (kortweg Fuzzbox) was een volledig uit XX-chromosomencombinaties opgetrokken band uit de jaren tachtig, die iets leuks deed met punk en psychedelica. Lang bestond dat zootje ongeregeld niet, maar hun twee albums vervulden ons destijds met heel wat puberaal plezier.

The Lovely Eggs lijken wel hun kinderen. Maar het gaat hier om een koppel: Holly Ross (gitaar/ zang) en haar man David Blackwell (drums). Het paar stort zich vol overgave op een uiterst energieke mix van psychedelische punk en motorische krautrock en levert een plaat vol spelplezier af die blijft boeien en zelfs interessanter wordt naarmate ze vordert.

Het koppel klonk niet altijd zo gespierd, maar sinds de vorige plaat ‘This Is Our Nowhere’ kozen ze meer en meer het ruwe pad en nu ze voor het eerst samenwerkten met een producer (Dave Fridmann, bekend van zijn werk met Mercury Rev enThe Flaming Lips), slaat het vuur helemaal in de pan. Alsof Fridmann een glas water in de friteuse goot ten huize Blackwell-Ross.

De songs, een elftal dat voorbijraast als de Rode Duivels in hun sportkarretjes, schetsen de toestand van het Verenigd Koninkrijk door de ogen van twee buitenstaanders, gaan over het alledaagse leven van dit bijzondere paar of zijn geïnspireerd door de heksen die ooit thuisstad Lancaster bevolkten (de Pendle Witches).

Songtitels als Wiggy Giggy, Dickhead, Witchcraft en Would You Fuck onthullen al een deel van de lading en het overdonderende geluid dat dit tweetal daarop ontwikkelt, rukt de rest van het laken weg. Dit is niet het soort muziek dat je zal horen op Radio 2 en zelfs (helaas) niet meer op Studio Brussel, ooit de Rockpoot van de nationale omroep, maar wel de sound van een luide underground.

Met een gemiddelde duur van meer dan drie minuten zijn de nummers beter uitgewerkt dan vroeger, toen er al eens eentje tussen zat van amper tien seconden, maar vervelen doen The Lovely Eggs nergens zelfs al wordt Witchcraft min of meer hernomen in The Return Of Witchcraft (of is het andersom?).

De toevoeging van een buitelend Casio-orgeltje in Big Sea en Let Me Observe is een goede zet. Je bent dan bijna aan het gaatje van de plaat en een beetje plat gebeukt door de gruizige gitaren en beukende drums. En ook al blijf je geamuseerd door het nooit aflatende enthousiasme waarmee dit duo zich uitleeft, komt dit toch over als een aangename verfrissing die ruikt als Summer Here Kids van Grandaddy.

De Lovely Eggs touren heel het VK rond, daarbij hun vijfjarig zoontje overal met zich meezeulend, maar bij ons staan ze nog niet geboekt. Als dat gebeurt, zorg dan dat je ze niet mist.