The Low Anthem - Oh My God, Charlie Darwin
Bella Union
Het gebeurt slechts zelden, maar soms voelt een plaat al vanaf de eerste noot gewoon juist aan. ‘Oh My God, Charlie Darwin’ van The Low Anthem is er zo één. De Amerikaanse groep beheerst een ruime waaier aan muziekstijlen en giet die in wat volgens ons nu wellicht al dé plaat van 2009 genoemd mag worden.
De Amerikaanse folkband van Ben Knox Miller, Jeff Prystowsky en Jocie Adams doet wellicht geen belletje rinkelen, maar met hun tweede album moet de doorbraak een feit zijn.
In opener Charlie Darwin lijkt The Low Anthem nog wat mee te surfen op de golven van het succes van Fleet Foxes en Bon Iver, waarmee ze vorig jaar tourden, maar deze band blijkt veel meer pijlen op zijn boog te hebben. De twaalf songs, opgenomen in putje winter in een kil, verlaten toeristenoord op Block Island, bulken van de creativiteit en tonen een groep met vele gezichten.
In het uiterst gezapige To Ohio wordt het roer nog niet volledig omgegooid en krijg je de kans om rustig kennis te maken met het indrukwekkende stemgeluid van Ben Knox Miller. Maar in The Horizon Is a Beltway ondergaat ook diens stem een metamorfose en kan er geen sprake meer zijn van vergelijkingen met Robin Pecknold (Fleet Foxes) en Justin Vernon (Bon Iver). Neen, dan spoken eerder namen als Tom Waits en een Tom Van Laere (Admiral Freebee) in form door ons hoofd.
Tom Waits verschijnt overigens nog eens ten tonele. The Low Anthem covert immers het door Jack Kerouac geschreven Home I’ll Never Be. Het enige nummer, samen met het interludium Music Box, dat ons niet kan beroeren.
Maar verder worden de hoogtepunten aaneen geregen. De variatie in stijlen en het gebruik van een massa instrumenten, zonder ook maar één moment overdadig te klinken, maken het geen moment saai. To The Ghosts Who Write History Books (fantastische titel), Cage The Songbird en Don’t Tremble nemen je zo mee naar de vrieskoude van een barre winterdag in januari in Providence, Rhode Island in de States: onophoudelijk kippenvel.
Gloeiend heet krijg je het dan weer van de verschroeiende sound van Champion Angel, een song waar Kings Of Leon en Aaron Perrino (The Sheila Divine) jaloers op mogen zijn. En afkoelen kan met het folky titelnummer dat over een kanjer van een refrein beschikt, meegelald door een koor. Als toemaatje wordt tot slot To Ohio nog eens hernomen, al ben je dan al lang gevallen voor ‘Oh My God, Charlie Darwin'.
Als we de legendarische evolutietheorie van de Engelse bioloog Charles Darwin actualiseren en de beste bands als ‘the fittest’ omschrijven, dan is The Low Anthem zonder enige twijfel een blijver.
In opener Charlie Darwin lijkt The Low Anthem nog wat mee te surfen op de golven van het succes van Fleet Foxes en Bon Iver, waarmee ze vorig jaar tourden, maar deze band blijkt veel meer pijlen op zijn boog te hebben. De twaalf songs, opgenomen in putje winter in een kil, verlaten toeristenoord op Block Island, bulken van de creativiteit en tonen een groep met vele gezichten.
In het uiterst gezapige To Ohio wordt het roer nog niet volledig omgegooid en krijg je de kans om rustig kennis te maken met het indrukwekkende stemgeluid van Ben Knox Miller. Maar in The Horizon Is a Beltway ondergaat ook diens stem een metamorfose en kan er geen sprake meer zijn van vergelijkingen met Robin Pecknold (Fleet Foxes) en Justin Vernon (Bon Iver). Neen, dan spoken eerder namen als Tom Waits en een Tom Van Laere (Admiral Freebee) in form door ons hoofd.
Tom Waits verschijnt overigens nog eens ten tonele. The Low Anthem covert immers het door Jack Kerouac geschreven Home I’ll Never Be. Het enige nummer, samen met het interludium Music Box, dat ons niet kan beroeren.
Maar verder worden de hoogtepunten aaneen geregen. De variatie in stijlen en het gebruik van een massa instrumenten, zonder ook maar één moment overdadig te klinken, maken het geen moment saai. To The Ghosts Who Write History Books (fantastische titel), Cage The Songbird en Don’t Tremble nemen je zo mee naar de vrieskoude van een barre winterdag in januari in Providence, Rhode Island in de States: onophoudelijk kippenvel.
Gloeiend heet krijg je het dan weer van de verschroeiende sound van Champion Angel, een song waar Kings Of Leon en Aaron Perrino (The Sheila Divine) jaloers op mogen zijn. En afkoelen kan met het folky titelnummer dat over een kanjer van een refrein beschikt, meegelald door een koor. Als toemaatje wordt tot slot To Ohio nog eens hernomen, al ben je dan al lang gevallen voor ‘Oh My God, Charlie Darwin'.
Als we de legendarische evolutietheorie van de Engelse bioloog Charles Darwin actualiseren en de beste bands als ‘the fittest’ omschrijven, dan is The Low Anthem zonder enige twijfel een blijver.
Hou de wedstrijdrubriek goe in de gaten, binnenkort geeft daMusic gratis cd's én concerttickets weg van The Low Anthem.
15 november 2009