The Low Anthem - Smart Flesh

Bella Union

The Low Anthem was dé sensatie van 2009. Hoewel de groep al langer bezig is, braken ze pas twee jaar geleden definitief door met het briljante ‘Oh My God, Charlie Darwin’. Met ‘Smart Flesh’ bevestigt het Amerikaanse kwartet, al brengt 2011 geen grand cru voor The Low Anthem.

Noem het gerust een bom, die ‘Oh My God, Charlie Darwin’. En in opener Ghost Woman Blues tapt The Low Anthem meteen uit hetzelfde vaatje als op hun moordplaat. Dit is moderne folkmuziek op zijn best. En je hoeft lang geen geitenwollen sokken te dragen om die mening te delen. Het is nochtans een cover, maar u moet al van heel goede huize zijn om het originele bluesnummer te kennen, want daarvoor moet je al terug naar George Carter in 1929.

De samenzang die hun vorige cd ook naar ongekende hoogte stuwde, maakt ook het refrein van Apothecary Love opnieuw van een beklijvende schoonheid. Een song, waarin de pedal steel een hoofdrol krijgt, kan voor ons sowieso al moeilijk stuk. De harmonieën, die ook Golden Cattle nog verfraaien, maken van dat nummer een echt kunstwerkje. Het wat gezapige ritme gaat op ‘Smart Flesh’ slechts twee keer met een snok omhoog: de eerste knuppel in het hoenderhok is Boeing 737, maar die song mist wat subtiliteit. Dan hebben wij het meer voor de ideale kampvuursong Hey All You Hippies, waarin je even lekker kan meebrullen als in The Nationals Vanderlyle Crybaby Geeks.

Maar het is dus vooral de kalme Low Anthem die aan zet is en die een hoogtepunt bereikt in Love And Altar. Een nummer dat niet als toemaatje had misstaan op Fleet Foxes’ meesterwerk. Bij dit nummer blijf je je verbazen hoe zanger Ben Knox Miller zo ongelofelijk divers kan klinken. In onze recensie van ‘Oh My God, Charlie Darwin’ maakten we al vergelijkingen met enerzijds Robin Pecknold en Justin Vernon en anderzijds Tom Waits. The Low Anthem is meester in sfeer scheppen. Instrumentaaltje Wire hoort thuis bij de betere Italiaanse film. Leuk detail is dat deze plaat is opgenomen in een oude pastasausfabriek.

En toch missen wij wat bruschetta vanaf het midden van deze plaat. De songs kabbelen wel gezellig verder zonder ook maar enigszins te storen, maar toch bezorgen ze je niet het kippenvel van ‘Oh my God, Charlie Darwin’. The Low Anthem bevestigt dus wel zijn twee jaar geleden verworven status van uitstekende en in het oog te houden band, maar om ons op een barre winteravond wat aan muziek te verwarmen, zullen we toch eerder geneigd zijn om terug te grijpen naar hun vorige plaat. Voor Smart Flesh houden we het "gewoon" op een hele goeie plaat.

The Low Anthem speelt op 3 april in de AB.