The Lumineers - The Lumineers
Dualtone
Wij hebben het niet zo voor hypes. En al helemaal niet voor hypes die steevast vergeleken worden met andere hypes. Maar enerzijds op verzoek en anderzijds omdat de reacties op hun recente passage in de Botanique onverdeeld lovend waren en ook wel omdat The Lumineers binnenkort naar Rock Werchter komen hebben wij ons oor toch eens te luisteren gelegd bij hun debuut.

Dat debuut werd eenvoudigweg ‘The Lumineers’ getiteld, waarom moeilijk doen als makkelijk ook kan? Van de eerste single uit die plaat – Ho Hey - werden in de Verenigde Staten al drie miljoen exemplaren verkocht en ook de plaat ging er al meer dan een miljoen keer over de toonbank. Bij ons bereikte de plaat overigens zijn piek op een schamele eenenveertigste plaats.
Om eens met de deur in huis te vallen: wij werden aangenaam verrast door ‘The Lumineers’. Tot in den treure wordt deze band met Mumford & Sons vergeleken, maar wij horen eigenlijk maar bitter weinig gelijkenissen tussen de twee. Waar Mumford & Sons drijft op energie en op een enkele uitzondering na vooral hoopt op te zwepen, is ‘The Lumineers’ tot onze grote verrassing in de eerste plaats een erg ingetogen plaat waar de stilte hoogtij viert.
Opener Flowers In Your Hair is een nog geen twee minuten durend nummer dat drijft op nostalgie over dat meisje met wie u samen opgroeide en op wie u nu toch al een tijdje heimelijk verliefd bent. Geen seconde te kort, dat nummer.
Onze voorlopige favoriet is Dead Sea, een nummer dat zeer intiem begint over een meisje dat er in haar eentje met de rugzak op uittrok na de dood van haar vader, vastbesloten om de rest van haar leven alleen te slijten en dan verliefd wordt: “You told me I was like the Dead Sea/ you’ll never sink when you are with me”. Nogal klef jazeker, maar tegelijkertijd toch ook waar we allemaal van dromen.
Ook straf is Slow It Down, een nummer dat bewijst dat The Lumineers eigenlijk niets meer nodig hebben dan één stem en één gitaar om te kunnen raken. Ook Morning Song is een opvallend ingehouden song waarbij het verdriet van het bezongen gebroken hart bijna voelbaar wordt.
Ho Hey mag dan verkeerde verwachtingen scheppen voor deze plaat, dat wil niet zeggen dat ze nergens meer zo energiek wordt. De hevige drums en de samenzang in Submarines doen aan Arcade Fire denken en ook Big Parade straalt één en al vrolijkheid uit met het voortdurend handgeklap. Submarines is een knappe song, maar Big Parade werkt op de zenuwen.
Charlie Boy is een mooie song over een jongeman die gefascineerd is door oorlog, maar iets te lang door gaaten Flapper Girl wist ons maar matig te boeien. Toch kregen we meer van ‘The Lumineers’ dan we vooraf hadden durven hopen.
We hopen dan ook dat The Lumineers de kans krijgen om te laten horen en tonen dat ze meer zijn dan Ho Hey. We hebben het al te vaak zien gebeuren dat een band vereenzelvigd wordt met hun debuutsingle/ grootste hit om vervolgens bijna genegeerd te worden terwijl ze veel meer te bieden hebben. Benieuwd wat dat zal geven op Rock Werchter deze zomer.