The Maccabees - Given To The Wild

Fiction Records

Wat is dat toch tegenwoordig? Hoe vaak hebben we nu al een album gehoord waarvan de vooroplopende single compleet foute verwachtingen schept voor de rest van de plaat? Teitur, Red Hot Chili Peppers, Ane Brun, M83,… allemaal lapten ze het ons. De nieuwe plaat van The Maccabees werd voorafgegaan door het energieke Pelican en ja hoor, het is weer van dattum.

Wie de vroegere, springerige gitaarindie van The Maccabees smaakte, zal bij opener Given To The Wild verschrikt denken dat het verkeerde schijfje in de hoes zat. Dit etherische nummer lijkt eerder een soundtrack bij een natuurdocumentaire. Naadloos gaat het over in Child, een song die ze al spelen sinds augustus 2010. Dat dit nummer lekker mocht rijpen, blijkt uit de gelaagdheid ervan. De zoete stem van Orlando Weeks wordt mooi geflankeerd door blazers, ingetogen bas- en  slagwerk en een streepje elektronica.

Child, dat openbarst als de zaaddoos van een reuzenbalsemien, zet wel de toon voor de rest van de plaat. Telkens teder startend als een klankentapijt om dan keer op keer uit te monden in euforie. Daardoor vertoont het album een samenhang waarop de de federale regering  jaloers op kan zijn. Toch heeft elk nummer zijn eigenheid. Feel To Follow heeft meer het herkenbare gitaargeluid van de broertjes White terwijl Ayla dan weer begint met een pianomelodie. Glimmer laat horen hoe Coldplay zou moeten klinken dezer dagen en Forever I’ve Known combineert U2 ten tijde van ‘The Joshua Tree’ met de sfeer die Other Lives oproept op ‘Tamer Animals’.

Net wanneer je het truukje door denkt te hebben, breekt Pelican de ban om zo des te meer op te vallen. Daarna valt de plaat weer in zijn vertrouwde plooi en wordt dat nog vijf nummers volgehouden, wat uiteindelijk toch iets te lang blijkt. Met nog één uitschieter meer, was dit een topplaat. Al mag gezegd worden dat het niveau overal hoog is.

‘Given To The Wild’ geeft maar met mondjesmaat al zijn geheimen prijs, maar toont in zijn geheel een band die volwassen werd en al zijn invloeden keurig een plaats gaf. Zo ontstaat na drie platen een eigen weelderig geluid waarin de oude gitaarsound mooi samensmelt met elektronica. Wie gek was op ‘Hurry Up We’re Dreaming' van M83 en vindt dat Coldplay te bombastisch en commercieel klinkt, zal dit rijke, maar tedere album omarmen als een lang verloren gewaand kind.