The Mae-Shi - HLLLYH
V2
In de kleuterklas hebben we allemaal geleerd om binnen de lijntjes te kleuren. Nadeel hiervan is dat dat al gauw saai wordt. En als het echt fout loopt, raak je niet verder dan cliché’s. Dat merken we ook in de muziekindustrie, waar de eenheidsworst regelmatig van radio en tv druipt. Soms is er dus nood aan een groep die buiten de lijntjes kleurt en een vernieuwende sound probeert te brengen. Zo één hebben we nu gevonden in The Mae-Shi.
Deze band mag immers terecht een geval apart worden genoemd. Ze hebben geen eigen website. Onder het motto “Wie bezoekt tegenwoordig nog bandwebsites?” beperken ze zich qua internetpubliciteit tot Myspace. Muzikaal hebben ze al vier albums uitgebracht sinds de groep in
Wie deze plaat beluistert, zou hun sound in eerste instantie kunnen omschrijven als lawaaierig en schreeuwerig. Maar de enige juiste term die hierbij past, is energiek. Van bijna alle nummers spatten immers de vonken af. Sommige tracks hebben trouwens net als de cd zelf een titel zonder klinkers, met name PWND, 7XX7 en natuurlijk het titelnummer HLLLYH. Geen mens die weet wat er met de eerste twee wordt bedoeld, maar de bollebozen onder u hebben in de titelsong vast al de kreet “hell yeah” herkend.
De meeste liedjes zijn kort en krachtig net als de beste punk-klassiekers. Daar is ‘HLLLYH’ trouwens sterk door beïnvloed zoals blijkt uit het stevigere gitaarwerk en de schreeuwerige zang. Bovendien is in veel teksten een anarchistisch en cynisch trekje te horen.
Maar het is niet al gitaren wat de klok slaat. Soms waagt de groep zich ook aan een elektronisch avontuur. Zoals bij Kingdom Come dat maar liefst 11 minuten duurt en op de duur wel vervelend wordt. In menig nummer is trouwens naast het rock- en punkgehalte een elektronisch accentje te horen. Weliswaar onder de vorm van vrij grappige deuntjes die zo uit een oud computerspelletje lijken weggeplukt te zijn. Bij Party politics ontwaren we zelfs een vleugje latin.
Jammer voor dit sympathieke collectief, maar deze cd is niet echt een aanrader. Daarvoor wordt het album na een tijdje te saai. Sommige passages duren gewoon te lang en zijn te eentonig. Creativiteit hebben ze zeker en vast wel in huis, maar daar komt niet echt iets leuks uit.
Op hun Myspace noemen ze zichzelf “visual”, watdoet ons vermoeden dat je deze band live aan het werk moet kunnen zien om hen echt te appreciëren. De omschrijving van hun shows is alvast veelbelovend: “Busted electronics, spazzier-than-fuck drums, crazy-ass boogie guitar, distorted caveman bass and throat-destroying vocals”. Een plaatsje op een evenement als de Gentse Feesten zou misschien wel aardig zijn. Maar op de vraag of u er een cd van moet kopen, moeten we voorlopig negatief antwoorden.