The Magic Numbers - Alias
Eigen beheer
Richard Hawley zegt dat het een mooie is, die vierde van The Magic Numbers. En als Richard Hawley iets zegt dan luisteren wij. Reken daarbij dat we The Magic Numbers altijd al een warm hart hebben toegedragen. Omdat ze zo sympathiek zijn en gewoon omdat ze de kunst van het songschrijven verstaan. Er zijn dus redenen genoeg om eens naar ‘Alias’ te luisteren.
Om de rollen eens om te keren en te beginnen met de conclusie: het zal bij die paar keer luisteren blijven. ‘Alias’ is aardig, maar niet onmisbaar. De zes minuten lange opener Wake Up is mooi, maar The Magic Numbers hebben hun definitieve ballad al geschreven met I See You, You See Me.
Het is een moeilijk verhaal met The Magic Numbers, want enerzijds hebben we het gevoel dat ze er niet meer in slagen om een nieuwe release spannend te houden en anderzijds zouden we ook niet willen dat ze hun geluid revolutionair veranderen. Tja, wat moet je dan nog?
De kracht van verandering is ook niet voor The Magic Numbers weggelegd, al worden er wel enkele voorzichtige stappen gezet in die richting. Shot In The Dark rockt zoals we The Magic Numbers nog nooit hebben horen rocken, inclusief Neil Young-achtige solo. En E.N.D. kan zelfs dansbaar genoemd worden en zweemt richting disco, zonder daarbij het eigen geluid te verloochenen. Twee aardige songs die misschien wel een nieuwe richting kunnen uittekenen.
Het mooiste dat op ‘Alias’ te vinden is, staat halverwege de plaat en heet Roy Orbison. Het nummer draagt de melancholie van Roy Orbison in zich, met dank aan het stemgeluid van Romeo en de melancholisch klinkende in tristesse grossierende strijkersarrangementen. En, niet onbelangrijk: zonder dat het deprimerend wordt. Net zoals die perfecte pareltjes van Orbison zelf. Luister nog maar eens naar pakweg In Dreams, Only The Lonely of dat nummer waarnaar in dit naamlied verwezen wordt: Running Scared.
Een vaak gehoorde kritiek op The Magic Numbers is dat ze best aardige nummers schrijven, maar dat ze vaak te lang zijn. En we kunnen ons iets bij die kritiek voorstellen, gezien het feit dat de helft van de nummers tegen de vijf minuten aanleunt of er vlotjes overgaat. En natuurlijk zijn lange nummers geweldig. En natuurlijk vormt dat vaak geen probleem. Wake Up bijvoorbeeld vertelt een verhaal in zijn zes minuten, maar het schrappen van het wiegende middenstuk uit You K(no)w had simpelweg een betere song opgeleverd.
En soms is het ook gewoon niet goed genoeg. Thought I Wasn’t Ready klinkt alsof het op één van de twee laatste platen van Hooverphonic had kunnen staan. En dat is geen compliment. Net als die platen is er weinig op aan te merken, maar klinkt het nummer nogal vrijblijvend, te glad en te oppervlakkig. Enough is stevig en goed en zou een perfecte afsluiter geweest zijn. Maar dan komt Black Rose nog en dit ietwat zeurderige liedje is net dat nummer te veel.
The Magic Numbers komen met deze nieuwste boreling in ons cd-rek onder het label "Aardig". Ze moeten dus "Goed", "Zeer Goed", "Geweldig", "Straf" en "Indrukwekkend" laten voorgaan, maar "Aardig" is, wel ja, best aardig. ‘Alias’ luistert lekker weg. Alleen zal het plaatje je wereld niet veranderen.