The Magic Numbers - The Runaway

V2

De derde boreling van The Magic Numbers lijkt net iets te goed op zijn broers. Akkoord, er wordt meer met elektronische deuntjes omgegaan met dank aan Björk-producer Valgeir Sigurðsson en de viool neemt de plaats van gitaar of piano in, maar verder is er weinig vernieuwends aan. Potentiële hits wisselen te vaak af met middelmatigheid.

Krachtige samenzang is een van de grootste troeven van de band. Ook 'The Runaway’ staat bol van die stemmen. De mooiste samenwerking van broer en zus Stodart en broer en zus Gannon vind je in Only Seventeen, een intiem lied over Romeo Stodarts jeugdjaren en mislukkende tienerliefdes: “I thought I gave her anything she wanted, but I never knew what she needed.”

Die meerstemmige zang typeert eveneens Once I Had, ongetwijfeld de beste song van hun nieuwe plaat. Een bombastisch begin en een poppy refrein zorgen ervoor dat we onherroepelijk beginnen airdrummen. Als ze deze song tot tweede single kronen, wordt het haast gegarandeerd een succesvolle opvolger van hun hits Forever Lost en Take A Chance.

Maar soms wordt die achtergrondzang ook echt vervelend. Zoals bij A Start With No Ending, waarbij alles wat leadzanger Romeo zingt, herhaalt wordt. Deze song had net veel sterker geweest zonder de overdadige backing vocals. Hetzelfde verhaal bij Hurt So Good waarbij het engelengezang van de dames net iets te veel van het goede is. Een goeie formule moet je behouden, maar het is pas door deze aan te passen dat je nieuwe successen boekt.

Wanneer de stem van Angela Gannon opeens primeert in Throwing My Heart Away lukt het dan weer wel. Het zorgt voor een leuke verandering en het nummer is perfect geplaatst: centraal op de plaat.

Maar daarna, op het tweede deel van de cd, zijn er slechts weinig liedjes die ons nog kunnen boeien. De schwung is eruit en met een “been-there,heard-that”-gevoel heb je al snel de neiging verschillende nummers over te slaan. The Song That No One Knows zal dus ook wel altijd onbekend blijven.

Dreams Of A Revelation wekt opnieuw onze belangstelling door de uitgebreide toeters en bellen. Het lijkt zowaar iets weg te hebben van Flaming Lips. De originaliteit en catchiness ervan doen je de ogen (of oren, zo je wil) uitwrijven en laten ons toch nog eindigen met een positief gevoel. 

Kortom, The Magic Numbers hadden iets meer naar Obama moeten luisteren en de gedachtegang van “Change” moeten volgen. Hadden ze hun succesformule wat geüpdatet, dan was ‘The Runaway’ ongetwijfeld interessanter geweest. Benieuwd of alle liedjes ons live wel kunnen boeien.

The Magic Numbers speelt op 27 oktober in de Botanique.