The Magnetic Fields - Love At The Bottom Of The Sea

Domino

“So I’ve taken a contract out on you / I have hired a hitman to do what they do / He will do his best to do his worst / After he’s messed up your girlfriend first” Juist ja, The Magnetic Fields ten voeten uit. En dit is dan enkel nog maar de tekst.

Love At The Bottom Of The Sea



Vijftien songs. Iets meer dan twee minuten per stuk. Na een dik half uur ben je door ‘Love At The Bottom Of The Sea’ en vraag je je af wat je is overkomen. Want bij deze band ben je slechts van één ding zeker: dat niks zeker is.

Hoewel, de stemmen van originele leden Claudia Gonson en Stephen Merritt zijn nog steeds uit duizenden te herkennen. En dan is er dat absurde gevoel voor humor dat de platen van deze band zo typeert. Wij kunnen een grijns immers moeilijk onderdrukken als we een nummer als Andrew In Drag horen. Of het ronduit hilarische God Wants Us To Wait over… ja, wat dacht u dan.

Muzikaal zochten Merritt en zijn bende het deze keer in de elektronische sfeer. In tegenstelling tot de twee vorige platen, waar er geopteerd werd voor analoge instrumenten (zij het soms in een ietwat eigenzinnige productie), zijn het de synthesizers die het mooie weer maken op ‘Love At The Bottom Of The Sea’.

En het resultaat spreekt zeker aan. Naast de muzikale lijntjes die de tekst volgen is er immers ruimte genoeg voor vreemdsoortig geborrel en gepiep. Een nummer als Infatuation (With Your Gyration) doetonvermijdelijk denken aan de hoogdagen van bands als The Human League en aanverwante, terwijl I’ve Run Away To Join The Fairies toch een heel andere richting kiest.

Hoewel de synthesizers in bepaalde nummers (Your Girlfriend’s Face, …) bijzonder aanwezig zijn, blijft gitaar – bas – drums wel de basis waarop andere nummers rusten. Op die manier lijkt de band op twee paarden te wedden en er zowaar nog mee weg te raken ook.

Soms vraag je je af of dit lang gaat blijven duren. Of dit uiteindelijk niet gaat vervelen. Maar na ettelijke afspeelbeurten betrappen wij ons nog steeds op een glimlach nadat we deze plaat hebben afgespeeld. Wie zijn wij dan om hier een negatief oordeel over te vellen? Stephen Merritt en zijn bende hebben het hem gewoon weer geflikt.

9 mei 2012
Patrick Van Gestel