The Meads Of Asphodel - Running Out Of Time Doing Nothing

Godreah Records

Running Out Of Time Doing Nothing

Als we ooit een prijs zouden moeten uitreiken voor "Beste band waar je nog nooit van hebt gehoord", dan zal het Britse The Meads of Asphodel ongetwijfeld als één van de eersten op de shortlist terechtkomen. Het trio uit Hertfortshire combineert klassieke black metal met middeleeuwse, Arabische en progressieve elementen en serveert het geheel met een experimenteel sausje. 

Uniek zijn ze zeker. Een beetje gek zelfs. De Britten zijn intussen dik twintig jaar bezig en hebben een zestal full albums uit, die niet eens allemaal op Spotify te vinden zijn (op deze laatste hebben we trouwens ook bijna een maand moeten wachten).

Het eerste nummer, dat we van die nieuwe plaat al hebben te horen gekregen, was de titeltrack en die deed alvast veel goeds vermoeden. Na die eerste luisterbeurt liepen we in elk geval nog een tijdlang "I'm running out of time doing nothiiiing", te mompelen. Je moet het als experimentele black metalband maar doen om in geheel eigen stijl een oorworm te produceren. Toch al een tweede plus na de industriële tonen van opener Bug Splat.

Het daaropvolgende Black Is Black & White Is White, met naast enkele wel heel bedenkelijke lyrics, wisselt a cappellasamenzang af met intense blastbeats. Het gevoel van "waar zit ik hier in godsnaam naar te luisteren?" loert constant om de hoek. 

Qua wtf kan de intro van I Stood Tiptoe, Reaching Up For Heaven ook wel tellen. Nieuwsberichten over terroristische aanslagen ondersteund door een lachband. Het gevoel blijft vanwege de half gerapte lyrics over een elektronisch klinkende beat. Neen, lang niet alle experimenten kennen een geslaagde afloop.

Met het negenenhalve minuut durende Like Blood Shaped Flakes Of Snow wordt ook nog een vrouwenstem toegevoegd aan de toch al eclectische mix van geluiden. Het nummer gaat tijdens de lange opbouw zo ongeveer overal en tegelijk nergens heen. Het stukken compactere The Broken Wings Of A Hud-Hud, met opnieuw cleane mannenvocals gecombineerd met Metatrons eeuwige gegrom, is dan weer een heel stuk meer straight to the point.

Tegen de outro van Recollections Of A Hand Loom-Weaver schieten we opnieuw wakker: een pakkende sologitaar ondersteund door een akoestische gitaar. Afsluiter Souvenir Of Death gaat nog even op die weg door. Toch missen we die heerlijke intensiteit van black metalklassiekers als een God Is Rome of Creed Of Abraham. Het moge duidelijk zijn dat The Meads zich nog steeds het meest op het gemak voelen als experimentele avantgardeband en dat de black metal zich beperkt ziet tot invloeden.

14 augustus 2019
Nic De Schepper