The Milk Carton Kids - Monterey

Anti-Records

Kenneth Pattengale en Joey Ryan vormen samen het melancholische folkduo The Milk Carton Kids en bewijzen dat één plus één meer kan zijn dan twee.

‘Monterey’ is hun derde studioalbum en eigenlijk ook de derde liveplaat als je ‘Retrospect’ uit 2011 meetelt. Vooraleer je denkt dat we nu aan het bazelen zijn, lees je best verder. Het is namelijk zo dat het opnameproces voor dit album redelijk uniek te noemen is.

Na doorbraakalbum ‘The Ash & Clay’ van twee jaar geleden, was het duo bijna constant op tournee. Dat zorgde ervoor dat de nummers voor deze plaat “on the road” werden geschreven en daar ook nog eens werden opgenomen. Voor een viertal shows werd een opnamesessie georganiseerd in een lege concertzaal, museum of kerk waar Pattengale en Ryan de nummers live speelden voor enkel lege banken en een opnametechnicus.

Dat de nummers tot stand kwamen tijdens het touren doet niets af aan de kwaliteit ervan. De melodieën zijn van kwikzilver, meestal ingetogen; het gitaarspel is virtuoos en de stemmen vlechten zich als vanouds weer innig rond elkaar. Ryan en Pattengale zijn Simon & Garfunkel niet, maar je moet wel onvermijdelijk aan hen denken waarbij Pattengale de hogere stem van Garfunkel benadert en Ryan de iets lagere van Simon. Een andere referentie is zeker ook The Civil Wars al hebben de Milk Carton Kids nog meer respect voor de traditie.

Op ‘Monterey’ word je meegenomen op een dromerige reis doorheen Amerika waarbij de persoonlijke blik vaak intravert gericht is, maar soms ook naar de wereld rondom kijkt. En naast de vele, serieuze vragen is er ook af en toe plaats voor wat humor zoals in het frisse, uptempo High Hopes.

Het zijn songs als deze die de weemoed draaglijk houden. We kunnen in dit verband ook niet voorbij aan de korte, bluesy countrysong The City Of Our Lady  en ook Secrets Of The Stars (met Grammy-nominee Sarah Jarosh als co-auteur) springt er zo uit, zij het minder dartel, want daarvoor is de tekst te zwaarmoedig.

De rest van de plaat is heel intiem, fragiel en teder, maar The Milk Carton Kids bewijzen dan ook al drie platen lang dat ze in dat soort songs excelleren. Opener Asheville Skies, het titelnummer en vooral Shooting Shadows  zijn wat dat betreft de meest overtuigende bewijsstukken.

‘Monterey’ werd een heel coherent werkstuk waarbij de details vaak de ene song van de andere onderscheiden. Daardoor toont dit album zijn ware kleuren pas na een paar luisterbeurten zonder te gaan vervelen.