The Milk Carton Kids - The Ash & Clay
Anti Records
Wie bij de naam The Milk Carton Kids aan leutige muziek denkt kan nu beter andere oorden op deze website gaan opzoeken: Joey Ryan en Kenneth Pattengale maken erg ingetogen folkmuziek. En dan bedoelen we echt wel ERG ingetogen.
De twee hebben er beiden al een solocarrière opzitten als ze in 2011 besluiten om als duo platen uit te brengen. Ze brengen eerst een liveplaat uit voor ze de wereld kennis laten maken met ‘Prologue’, het debuut.
Twee jaar later is er de tweede plaat ‘The Ash en Clay’ waarop de formule onveranderd blijft: twee stemmen en twee gitaren. Meer input gebruiken Ryan en Pattengale niet om hun plaat te vullen. Helaas zijn hun opvallende carrièremoves spannender dan de veertig minuten muziek en twaalf tracks die ze nu op ‘The Ash & Clay’ hebben geplaatst.
Als we een duo, dat grossiert in samenzang, voorgeschoteld krijgen, dan is de vergelijking met Simon & Garfunkel gauw gemaakt. Maar dat is nu net de vergelijking die we niet zouden willen maken, die we zouden willen ontkrachten.
De reden waarom drieëndertig jaar na hun laatste plaat (‘Bridge Over Troubled Water’) Simon & Garfunkel nog steeds als referentie en invloed worden aangehaald is omdat hun songs uitblonken in variatie, meteen meezingbaar waren (Mrs. Robinson; The Boxer) of van bij de eerste luisterbeurt ontroerden (Sounds Of Silence; Bridge Over Troubled Water) en daar ontbreekt het The Milk Carton Kids aan.
‘The Ash & Clay’ kabbelt zich een weg naar het einde en maakt het de luisteraar moeilijk om van begin tot einde geboeid te blijven. Aanvankelijk zijn we nog gecharmeerd door opener Hope Of A Lifetime, maar dat enthousiasme ebt weg na het saaie Snake Eyes en het oppervlakkige Honey, Honey.
Wel heel erg mooi is Years Gone By. Een song die opvalt vanaf de eerste luisterbeurt doordat het gitaargetokkel hier, in tegenstelling tot op vele van de andere songs, inventief en gevarieerd is. Een flink aantal luisterbeurten verder heeft het nummer nog niets aan ontroering moeten inboeten. Years Gone By maakt de pijn van een gebroken hart en verkeerd gemaakte keuzes voelbaar. Dat konden Simon & Garfunkel dus ook, maar dan op zijn best een hele plaat lang.
Promised Land is ook één van de mooiere nummers, maar zo goed als op Years Gone By wordt het nog maar één keer: in afsluiter Memphis, opnieuw een ingetogen nummer waar het gitaarspel alle vrijheid krijgt.
Years Gone By en Memphis tonen aan dat The Milk Carton Kids een goeie plaat in zich hebben zitten. Misschien. Ooit. Maar voorlopig zit ze diep en kunnen we de jongens alleen maar aanraden om de lat hoger te leggen.
Binnenkort is het duo te horen op de soundtrack van de nieuwe film van Gus Van Sant, 'Promised Land'. Gek genoeg zal het nummer Promised Land er niet in te horen zijn, maar wel The Ash & Clay, Jewel Of June en Snake Eyes. Midden jaren negentig deed Van Sant hetzelfde met een zekere Elliott Smith op de soundtrack van 'Good Will Hunting', maar of The Milk Carton Kids een even diepe indruk zal nalaten zal toch vooral van de kwaliteit van de film afhangen.