The Minus 5 - Killingsworth

Cooking Vinyl

Bezig baasje, die Scott McCaughey. Hij speelt bij en/of schrijft songs voor Young Fresh Fellows, R.E.M. en Tutara, maar springt vooral in het oog met The Minus 5, al is zelfs dat behoorlijk relatief. Met ‘Killingsworth’ is hij met die groep aan zijn twaalfde plaat toe.

Voor u zich allerlei voorstellingen maakt bij de albumtitel, het gaat hier om een plaatsje in Portland, USA, waar deze plaat voor het grootste deel werd opgenomen. En bij die opnames kreeg McCaughey zoals steeds hulp van behoorlijk wat grote namen. Leden van The Decemberists en van M. Wards groep stonden hem bij in moeilijke dagen, evenals oude vrienden Peter Buck (R.E.M.) en Ken Stringfellow (The Posies).

De verwachtingen waren behoorlijk hoog gespannen, en misschien was dat wel de reden waarom dit album aanvankelijk zo moeilijk verteerbaar leek. De inslag van de nummers is namelijk zwaar schatplichtig aan meer traditionele country, terwijl wij eerder wilde americana verwacht hadden. Maar uiteindelijk raakten we toch overtuigd van de waarde van dit album.

De meerwaarde van deze plaat zit zonder enige twijfel in die onvermoeibare pedalsteel, die zowat elk nummer naar een hoger niveau tilt. En ook de lieflijke engelenstemmen van de Shee Bee Gees zorgen ervoor dat deze songs gesmeerd naar binnen gaan.

Neem daarbij het songschrijverstalent van McCaughey, die zijn liedjes opbouwt alsof hij een verhaal vertelt. Zo zet hij interessante figuren als The Lurking Barrister, fameus tijdverkwister en eersteklas poseur, op de muzikale kaart. En hij doet dat met zoveel verve dat het hoofdpersonage zo op je netvlies wordt geprojecteerd.

Dat McCaughey niet van humor gespeend is, blijkt uit songs als Scott Walker’s Fault, ongetwijfeld een van de beste songs van de plaat. En ook I Would Rather Sacrifice You heeft een ironische ondertoon. Een nummer als Big Beat Up Moon heeft dan weer eerder een bittere echo, waardoor je als luisteraar het hele spectrum van emoties voorgeschoteld krijgt.

‘Killingsworth’ is een prima plaat. Misschien niet van hetzelfde niveau als het titelloze debuut of ‘Down With Wilco’, maar zonder enige twijfel een plaat waar McCaughey trots op mag zijn.