The Moe Greene Specials - Open Road (Again)

Sonic Rendezvous

Country en Western, je linkt het meteen aan films met John Wayne, strips van Lucky Luke of mensen die zich regelmatig verkleden en zich elke week in een speciaal opgezet cowboydorp 200 jaar terug in de tijd laten flitsen. Zoals iedereen weet, bestaat daar echter ook een muziekgenre van. Maar wie denkt dat die stijl niet verder reikt dan banjo’s en “jihaa”-kreten heeft het aardig mis. Om die mensen een illusie armer te maken, laten we de Kempenzonen van The Moe Greene Specials op u los. Let the beast go?

Alles begon bij een olijk trio dat op een mooie dag besloot een surfcombo te vormen. Nadat ze het gezelschap kregen van nog wat andere muzikanten, besloten ze het kind een naam te geven. Uiteindelijk kozen ze voor The Moe Greene Specials, genoemd naar een personage uit The Godfather. In 2005 lanceerden ze hun debuutalbum ‘The Moe Greene Specials’, met enkel en alleen instrumentale muziek.

Een jaar later werd een van hun nummers gebruikt als trailersong voor een westernfilm, 'The Bride Wore Blood' van Scott Beck, en eind vorig jaar brachten ze een nieuwe plaat uit. 'Open Road (Again)' is het resultaat van een nieuwe muzikale wending. De komst van trompettist Bart Raats zit daar voor veel tussen.

Raats voegde vocals toe in hun nummers en dat was zeker geen foute keuze. Luisterteksten geven volgens ons immers een meerwaarde. Uiteraard bleef de band aandacht besteden aan het muzikale, maar ditmaal werd dat vergezeld van een diepe en warme countrystem. Die komt je al meteen tegemoet op de opener Crime Scene Love. Om de stem van Johny Cash te benaderen, zullen ze nog wat moeten oefenen. Maar wie zegt dat dit hun bedoeling is? Sommige legendes zijn nu eenmaal helemaal niet te evenaren.

Ondanks de vocale aanvulling, blijven The Moe Greene Specials met dit nieuwe album hun zuiver instrumentale roots trouw. Aangezien er twee trompettisten zijn, kan het album niet anders dan doorspekt zijn met aanstekelijke trompetdeuntjes. Die worden bovendien steevast afgewisseld met een countryklinkende gitaarsolo, zoals in The Feast of San Genarro of Sands Motel. Dat laatste nummer kreeg trouwens nog een melancholisch tintje mee, mede door de toon waarop het is gezongen.

'Open Road (Again)' een loepzuivere countryplaat noemen, is overdreven. The Moe Greene Specials produceren immers ook een aantal popsongs, die al dan niet up-tempo zijn. Bij titelsong Open Road (Again), tevens de laatste track, gaat je hoofd bijvoorbeeld al vanaf het begin van de song meeknikken met de drums. Daarna blijft alles echter een beetje steken.

Al bij al is dit een evenwichtige cd met een verwijzing naar hun zuiver instrumentale werk van vroeger, western en vrij leuke pop als ingrediënten. Alleen mankeren we een rasecht topnummer, en dat is wel jammer...