The Mojomatics - Don't Pretend That You Know Me
Ghost Records
Het vraagt een stevige dosis lef om tegenwoordig nog met een tweekoppige band op de proppen te komen. Ongetwijfeld zal je vergelijkingen met koning en koningin White Stripes moeten doorstaan, terwijl ook andere gemalen als the Black Keys of – dichterbij – the Black Box Revelation, goed boeren. En daar sta je dan, als Italiaans duo. Voor The Mojomatics zit er dus maar één ding op: geweldige platen afleveren. Maar voldoet 'Don't Pretend That You Know Me' aan die voorwaarde?
'Don't Pretend That You Know Me' is alweer de derde plaat van MojoMatt (vocals, gitaar, harmonica) en DavMatic (drum, percussie). En toch voel je tijdens het eerste nummer al een dikke brok energie door de boxen knallen. Opener en single Wait a While kwijt zich plichtbewust van haar taak: de plaat op gang trekken. Al het goede van The Mojomatics komt meteen aan bod. We horen de venijnige, scherpe stem en het indrukwekkende drumwerk in de droge, grove roots-blues-country muziek die toch melodieus is. Als daar in opvolger Miss Me When I'm Gone een onweerstaanbaar mondharmonicaatje bijkomt, kunnen wij het niet laten om de volumeknop een stevige ruk naar rechts te draaien.
Op de website van de band staat in grote letters 'two men band'. De lezer kan hen nu onmogelijk nog verwarren met die andere Mojomatics. Terwijl die Amerikanen zes bandleden nodig hebben, speelt de Italiaanse versie het klaar met zijn tweetjes. En daar zijn ze duidelijk trots op. De sound klinkt desondanks enorm opgevuld en dat vinden we tijdens enkele nummers echt jammer. Wij houden immers van een rauwer, naakter geluid. Stars Above trapt bijvoorbeeld country-gewijs af – onze voet tapt al gretig mee – maar het refrein baadt in overdaad. Zo verliest zelfs de mondharmonica haar charme. Jammer. Complicate My Life leidt volgens ons aan hetzelfde syndroom. Iemand moet het de jongens duidelijk maken: less is more.
You Are Not Me (Fortunately) draagt dan weer wel onze onvoorwaardelijke goedkeuring weg. Het heeft een lekker rock-'n'-roll-ritme en ook de gitaar is hier aanstekelijk. De 'icing on the cake' is in dit geval echter zonder twijfel het gemene stemmetje en de staccato-gezongen lyrics. Gewaagd natuurlijk, het had immers een enorm enerverend nummertje kunnen opleveren, maar het wérkt. Bijna aan het einde van de plaat gekomen, speelt MojoMatt het nog eens klaar, met zijn geniepig stemmetje in Hole In My Heart. Het tempo ligt hier wel een pak lager. Wat waren we trouwens aangenaam verrast toen we het verfijnde melodietje ontdekten dat pas op het einde van het refrein opduikt, een pareltje.
Over de hele lijn brengen The Mojomatics niets nieuws, ze passen perfect in het garagerock-rijtje. Je hoort dat de heren - zoals het hoort - goed geluisterd hebben naar alle 'Stichtende Voorbeelden' en er hun gangetje mee gegaan zijn. Maar we ontdekten nergens een slécht nummer. Miss Me When I'm Gone vinden we zelfs een bijzonder goed nummer. Dat is op zich al een puike prestatie. En dus hopen we in de toekomst nog meer van The Mojomatics te horen.