The Morning Benders - Big Echo

Rough Trade

The Morning Benders worden wel eens de volgende Beatles genoemd. Maar als je op ‘Big Echo’ moet afgaan, is dat toch een tikkeltje overdreven. Niet dat dit een slechte plaat is, maar van de vernieuwing waar Harrison, McCartney en vooral Lennon steeds opnieuw garant voor stonden, is niet echt veel sprake.

Als je er dan toch op staat, komt het vakmanschap van Paul McCartney misschien het dichtst in de buurt van wat The Morning Benders op hun tweede plaat presteren. Maar diens originaliteit is ver zoek. En als je dan ook nog eens weet dat Chris Taylor – inderdaad, de drummer van Grizzly Bear – de productie voor zijn rekening nam, zal je de sporen van de berenklauw snel terugvinden.

Het begin van de plaat is in elk geval sterk en Excuses is de terechte single. Het is één van die songs die je aandacht weten vast te houden door ingenieuze harmonieën en uitgekiende instrumentkeuze, waarbij vooral de percussie een belangrijke rol speelt. Dit is gewoon een nummer om van te smullen.

En ook het vervolg mag er zijn. Dezelfde lijn wordt in Promises doorgetrokken. En hoewel het wat tegendraadse van Grizzly Bear hier ontbreekt, is de hand van Chris Taylor ook in deze track nadrukkelijk aanwezig.

Maar daarna zakt de plaat in als een slecht gebakken cake. Niet dat half gebakken deeg niet lekker kan zijn, maar aan elk van de volgende nummers ontbreekt de sprankel, de vonk die de song echt tot leven kan wekken. Degelijkheid is nog steeds geen synoniem voor kwaliteit.
Met Stitches beleeft de cd nog een laatste heropleving. Hierin doemt het geluid van een band als The Walkmen op in de gitaren, maar gaat de onderhuidse spanning van die band eerder verloren. En ook Sleeping In kan de boel niet meer redden. Voor je het weet, zijn de nummers voorbij en vraag je je af wat je nu net gehoord hebt.

Als het al een ‘Big Echo’ is, moet het eentje zijn die in de woestijn wordt uitgeprobeerd. Want ondanks die paar positieve uitschieters denken wij er hier niet veel meer van terug te zullen horen.