The New York Dolls - Dancing Backward In High Heels
429 Records
'Dancing Backward In High Heels' wordt ons favoriete zomerplaatje dit jaar, zeker weten! The New York Dolls - die "legendarische" band waarvan nauwelijks iemand een nummer kent - verrassen ons met een authentiek retrowerkstukje vol (na)zomerklanken. Gegarandeerd een knaller op uw muziekkennersbarbecues.
Begrijp ons niet verkeerd: dit is geen leeghoofdig vertier om aan duizelingwekkend tempo halve liters op naar binnen te kappen. Oerdolls David Johansen en Sylvain Sylvain zijn zelf zeer tevreden over de kwaliteit van hun songs, en terecht. Vergeet evenwel dat "punk"-predikaat dat de Dolls soms opgeplakt krijgen; dit plaatje legt zich lijzig in een strandstoel bij de glam van T.Rex en de vroege Bowie-platen.
Johansens stem varieert tussen John Hiatt na vier mammoetworsten met saus en Iggy Pop na een honingthee met veel rum in. Talk To Me Now is een toonzetter. Als je het twee keer gehoord hebt voelt het al aan als een song die je dertig jaar kent. Ook Streetcake ligt goed in het oor; de productie is helemaal af en past als een lederen handschoen. Hier en daar is de klank speels ruw aan de kantjes, met blazers, gitaarfeedback, barpiano en handklapjes waar nodig, en backing vocals die in functie van de song variëren tussen betoverend en bijna knullig.
Johansen is "pissed off" over de hipsters die hun neus ophalen voor New Yorkers en dat uit zich in het vinnige Fabulous, zowat het enige nummer waar enige agressie uit spreekt in de hele plaat. Het brengt ons helemaal in de sfeer van de onovertroffen tv-reeks 'The Young Ones'. "Shut Up, Neil, you utter utter bastard!" Dat soort lol. Round And Round She Goes past daar ook helemaal bij met de simpele tekst en het kermisorgeltje. En dan toch wat uit het leven gegrepen wazigheid met Baby, Tell Me What I'm On - de titel zegt genoeg. Funky But Chic is helemaal voer voor Arnofans aller landen. Zij zullen de relatieve subtiliteit in de productie echter misschien niet helemaal appreciëren.
Ondanks de muzikale flamboyance geloven we helemaal in Fool For You Baby. Dit is geen plastieken zanger en gedigitaliseerde band, dit is vlees en bloed. Nog innemender is Kids Like You, met een roerende tekst over "a big old existential world" en een orgeltje dat ons helemaal aan When A Man Loves A Woman doet denken. De slidegitaar en piano refereren aan Phil Spectors producties voor Lennon en Harrison, en I Sold My Heart To The Junkman zit dan volledig in Spectorsferen. Het had een nummer van The Ronettes kunnen zijn.
Zestigerjaren-orgeltjes en Beach Boysstemmetjes bezingen nu al The End Of The Summer. Eer het zover is zullen wij deze plaat grijs gedraaid hebben. Authentiek, doorleefd en prachtig maar met veel schijn-nonchalance uitgewerkt... Zo hebben we onze muziek graag!