The Notwist - Close To The Glass

Sub Pop Records

Zes jaar na hun laatste studioalbum en twaalf jaar na klassieker ‘Neon Golden’ staat het Duitse kwartet weer sterk in de schoenen met een verrassend album. Naar aloude gewoonte is ook hier hun geluid niet in één woord te vangen. Rock, folk en elektronica spatten van de plaat af en geven The Notwist een zelfverzekerdheid die onverwacht onze linkerflank ramt. The Notwist is terug. En hoe.

De eerste drie songs overrompelen ons meteen. Signals komt nog rustig op gang met intrigerende bleeps die uit een laboratorium ontsnapt zijn, beats die door merg en been gaan en strijkers die de haren op ons lijf de hoogte in jagen. Titeltrack Close To The Glass beukt daarna verder op ons in. We herinneren ons plots hoe Machine Gun van Portishead de eerste keer over ons heen walste. De intro is van dezelfde aard en houdt ons de rest van het nummer aan de grond genageld. Zien we daar een onder de indruk zijnde Thom Yorke meeluisteren?

Daarna gaat het heel even een andere richting op. Kong heeft meer indie rock allures zoals in hun pre-‘12’ periode. The Notwist klonk wel al lang zo vrolijk niet meer. Alsof een eerste zomerbriesje onze huiskamer binnen waait. 7-Hour-Drive is uit hetzelfde kwaliteitshout gesneden en breekt met de rest van het album waar toch weer vooral de melancholische kant van de band de bovenhand neemt.

Zoals in Into Another Tune dat aan de folktronica van Tunng gelieerd lijkt. Synths krijgen vioolvleugeltjes opgespeld, Marcus Acher ontroert eenvoudig met zijn stem en zowel links als rechts twinkelen belletjes rond onze oren. Diezelfde zijdezachte schoonheid komen we tegen in Run Run Run. In het midden lijkt het nummer uit elkaar te rafelen om daarna de draad weer op te nemen met een heerlijk warme sjaal er om heen.

Welke foute omzwervingen Acher allemaal achter de rug heeft weten we niet. Het antwoord krijg je alvast niet in het intrigerende From One Wrong Place To The Next. Het bijna negen minuten durende Lineri doet ons evenzeer met gespitste oren luisteren. De trage en in laagjes opgebouwde sfeer is ontleend bij onze post-rockhelden. Mogwai in een elektronicajasje. Eersteklas verwennerij zeggen we daartegen.

Heerlijk en mooi geproduced album, deze ‘Close To The Glass’. Een plaat waartegen we ‘U’ horen te zeggen, maar niet verder komen dan ‘oh’.

Op 19 maart speelt The Notwist in de Brusselse Botanique.