The Notwist - Vertigo Days

Morr Music

Vertigo Days

We gaan er niet flauw over doen: na doorbraakplaat ‘Neon Golden’ en de golden times voor het folktronicagenre met labels als Morr of Leaf aan het begin van dit millennium, begon onze Notwist-radar al snel te flikkeren. Was het omdat de zes volgende platen dezelfde glitter- en glitchformule herkauwden, omdat de broertjes Acher zich met tig zijprojecten inlieten of omdat de unieke mix van krautrock, jazz, pop en elektronica nooit helemaal pakte en plakte? ‘Vertigo Days’ ambieert in elk geval niet die trend te breken. Maar god, wat is dit weer een leuke muzikale speeltuin.

En ook nu weer een bekentenis: het duurde een tijd eer ‘Vertigo Days’ echt naar de keel greep. Dit nieuwe album is immers opnieuw één lange geluidstrip doorheen het bizarre poplandschap van deze sprookjesband.

Aanvankelijk tast de plaat af om al snel de gekende Notwist-sound te presenteren. Doffe, neuzelende zang en een akoestische gitaar als intieme basis worden naar goede folktronica gewoonte vol bizarre elektronische franjes opgesmukt tot het geheel gaat stuiteren en los fladderen. Noteer hierbij gerust de instant classic Where You Find Me die fans van het eerste uur volop stroop om de mond smeert.

Maar tegelijkertijd is dit een zapplaat waarbij tracks meerdere episodes bevatten of naadloos in elkaar uitmonden. Waarop tussenliggende sfeerniemendalletjes met volwaardige songs afwisselen en die pas op de tweede helft enige stabiliteit lijkt te vinden. Toeval of niet, vanaf een ballade als Loose Ends trekt het duo de teugels strakker aan en mogen tracks echt vijf of meer minuten lang hun verhaal vertellen. In dit geval met een mooi aanzwellende, repetitieve en daardoor benevelende cadans. Into The Ice Age speelt opgeklopte keteldrums en een donkere baslijn tegen de mysterieuze klarinettonen van de cosmic freejazz queen Angel Bat Dawid uit en houdt de luisteraar zes minuten lang in een mysterieuze roes.

De meest opvallende uitschieter is zonder twijfel echter Oh Sweet Fire, geschreven, gezongen en grotendeels ingespeeld door multi-instrumentaal virtuoos Ben LaMar Gay, die ook al op het door de heren gecurateerde Alien Disko festival in Munchen mocht aantreden. Een heerlijk zwoele, gitwarte baslijn, ratelpercussie funkgrooves en een badkamergalm om 's mans stem zorgen voor een soort tropische Khruangbin-Notwist cocktail. Waar is die onderkoelde muziek nu?

Geen kanjer dus, die ‘Vertigo Days’, maar wel een ontzettend avontuurlijke trip waarin je voortdurend andere dingen of instrumenten mag ontdekken. Van neurotisch naar psychedelisch, doezelend naar noisy: maak gerust je eigen lijstje op.

14 februari 2021
Johan Giglot