The Phantom Band - Strange Friend
Chemikal Underground Records
Wij waren behoorlijk kapot van ‘The Wants’, het tweede album van The Phantom Band. Logisch dus dat de verwachtingen voor dit ‘Strange Friend’ hoog waren. Maar dat zal The Phantom Band worst wezen. Of dat laten ze toch uitschijnen.

Want de mens is uiteraard een ijdel wezen en ook de Schotten van The Phantom Band is die eigenschap niet vreemd. Vandaar ook dat ze de reviews van de nieuwe plaat maar wat graag – vaak met laatdunkende commentaar uiteraard – op hun Facebookpagina gooien. Maar als je drie albums van een dergelijke kwaliteit aflevert, mag je best trots zijn. Al klopt het plaatje dan niet meer, want Schotten horen nu eenmaal zelfdenigrerend te zijn.
Naar eigen zeggen bracht ‘The Wants’ de band op de rand van de split. Drummer Damien Tonner zag het niet meer zitten en werd voor dit album vervangen door Iain Stewart. En die drukt een stevige stempel op dit album. Er is het nerveuze drumwerk in een song als Clapshot, maar ook de eigenzinnige percussie in Sweatbox, dat ons wat doet denken aan de eightiesradiohit van ons eigen Luna Twist. Toegegeven, er is geen garantie dat die percussie een idee was van de drummer. Dat dan weer niet. Desondanks voelt Stewart zich duidelijk als een vis in het water in deze band.
Grootste verandering ten opzichte van ‘The Wants’ is waarschijnlijk het feit dat de synths een meer uitgesproken plaats op de plaat hebben gekregen. Dat blijkt eigenlijk al meteen uit opener The Wind That Cried The World, want het nummer opent ermee en ze blijven steeds aanwezig. Ook mooi, en niet digitaal: de manier waarop de wind bijna voelbaar wordt.
Verder is er de gebruikelijke diversiteit, die je de hele plaat lang achtervolgt. Van de drammerige, zinderende mars die Doom Patrol is over het intieme, lieflijke Atacama tot de mysterieuze, dromerige afsluiter (opnieuw met die vreemde percussie) Galapagos. Het levert een plaat op waarmee je wel even zoet bent en die je als liefhebber van allerlei muziekjes kan blijven draaien. Het enige dat je daarvoor nodig hebt is een open geest. De rest komt vanzelf.
The Phantom Band slaagt er met dit ‘Strange Friend’ in om opnieuw te inspireren. Net als ze dat met hun debuut en met ‘The Wants’ deden. Alle lof daarvoor.