The Phantom Band - The Wants
Chemikal Underground Records
Voor er gigantische supermarkten waren, waren er kleine winkeltjes waar je de meest gekke dingen naast elkaar zag liggen: van blikjes erwten tot T-shirts, van dweilen tot verse groenten. Het is een fenomeen dat nu stilaan uitsterft. ‘The Wants’, de nieuwe plaat van The Phantom Band, heeft veel weg van zo’n winkeltje. Je weet nooit waar je op gaat stoten, wat je gaat vinden onder het volgende laagje muzieknoten.
Toen we deze band enkele jaren geleden aan het werk zagen, wisten we meteen dat dit niet je doorsnee rockgroepje was. Een van hen stond zowaar met zijn rug naar het publiek en zou zo (bijna) het hele optreden lang blijven staan. Maar de muziek was spannend, afwisselend, kolkte als een zee bij windkracht zeven: water dat krachtig tegen rotsen sloeg, wind die zeilen nederig het hoofd deed buigen en masten deed kraken.
Dat gevoel heeft The Phantom Band ook in hun tweede album weten te leggen. Opener A Glamour voert je al meteen langs Battles-achtige,metersdiepe kliffen, laat de drums knallen, maar kan het volgende moment ook gewoon lieflijk klinken. De gitaren worden meegesleurd door die roffels, proberen uit de omknelling te ontsnappen, maar blijven uiteindelijk toch min of meer in het gareel.
Bij O is de wind iets meer gaan liggen, maar de gevolgen zijn nog steeds goed zichtbaar. Opnieuw zijn er die dwingende drums, die worden overstemd door zoete stemmen. Rick Anthony’s Schotse accent hoort erbij want ook dat maakt The Phantom Band tot wat ze zijn.
In elke song zijn er wel vreemde koortjes, rare, hoge stemmetjes. In Everybody Knows It’s True worden die bijgestaan door een (elektronische?) marimba. Het resultaat is verslavend. En dan is er plots die zoemende gitaar op de achtergrond. Je merkt ze haast niet op en toch draagt ze bij tot de specifieke eigenheid van dit nummer en van The Phantom Band in het algemeen.
The None Of One doen het grotendeels met een akoestische gitaar. Mr Natural is een ode aan de synthesizer waarover Anthony zijn lyrics ritmisch uitspreidt. Opvallend is dat er steeds weer, in elke song, een transformatie plaats vindt. Alsof elk nummer zich in zijn cocon spint om dan open te barsten en een kleurrijke dan wel gitzwarte vlinder prijs te geven. Het ingetogen Come Away In The Dark is de uitzondering die de regel bevestigt.
Zo snuister je het hele winkeltje door op zoek naar onder het stof vergeten schatten. Op ‘The Wants’ staan er in elk geval negen, die wij voor geen geld hadden moeten missen. Misschien toch nog maar even dat eindejaarslijstje aanpassen.