The Phenomenal Handclap Band - The Phenomenal Handclap Band

Gomma

Over The Phenomenal Handclap Band werd al veel geschreven en gediscussieerd. Voor de een  een supergroep, voor de ander een flauw afkooksel van wat ze in New York in de jaren zeventig al deden. Een ding kan echter niemand ontkennen: stil blijven zitten op dit plaatje is moeilijker dan een bende kleuters in het gareel houden. Wij staken onze duim in de mond en dansten met gesloten ogen een uur lang door onze woonkamer.

De intro van The Journey To Serra Da Estrela doet nochtans vermoeden dat we in een space/discotripje van Lindstrøm & Prins Thomas terechtgekomen zijn. We zien onszelf al in de hangmat slurpen van een White Russian, maar aan dat beeld wordt abrupt een einde gemaakt. 

De setting wordt in no time omgebouwd tot een funkbar waar ooit George Clinton lijkt gespeeld te hebben. De zon moet plaats maken voor de spotlights en we tuimelen het nachtleven in. Het tempo wordt aangehouden in All Of The Above maar wordt voorzien van een portie psychedelische rock en een bluesharmonica.

Gelukkig vormt Testimony een rustpuntje voor we als losgeslagen wild de autosnelweg oplopen. The Doors steken hun hoofden even omhoog bij het horen van Give It A Rest. Ook hier lijken een stel Noren op LSD geniepig aan de knoppen te prutsen. We vinden onze groove dan ook volledig terug op You’ll Disappear. Vrouwen klinken als engeltjes die ons moeiteloos verleiden. 15 To 20 gaat op hetzelfde elan verder om dan herinneringen aan de Tom Tom Club op te roepen. Wordy Rappinghood is niet ver weg.

Hierna neemt The Phenomenal Handclap Band wat gas terug en het tweede deel voert ons steeds verder terug in de muziekgeschiedenis. We passeren Motown op Baby, krijgen gezelschap van Dinah Washington in Tears en The Beatles spelen kort even mee op The Martyr. Enkel Dim The Lights, dat een van de minder overtuigende nummers van LCD Soundsystem zou kunnen zijn, en The Circle Is Broken hoefden voor ons niet echt.  Jammer dat vooral dat laatste nummer niet wat werd ingekort.  

Of we The Phenomenal Handclap Band nu een supergroep moeten noemen? Daar zijn we nog niet van overtuigd. Waarschijnlijk omdat we halverwege de plaat plots de dansvloer niet meer op mogen, maar verder kunnen we niet ontkennen dat dit gezelschap kan grooven, funken en rocken.