The Pigeon Detectives - Wait For Me
V2
CD’s bespreken; het is niet al rozengeur en maneschijn. Maak u geen illusies. Steeds opnieuw weer moet je metaforen uit je figuurlijke mouw schudden. Telkens weer dien je op zoek te gaan naar inspiratie om een bespreking spannend, origineel en vooral interessant te houden. Af en toe loopt dat mis. Nu en dan lukt het gewoon niet.
Maar voor dit plaatje viel dat best mee. De duivendetectives (waar halen ze die namen toch altijd?) hebben hun werk gedaan en een schijfje afgeleverd dat je tot aan het gaatje –eigenlijk tot aan de rand voor een cd maar we gaan niet liggen vitten– kan beluisteren zonder dat je oogleden zwaar worden, zonder dat je voeten stoppen met de maat aangeven, zonder dat je hoofd blijft knikken.
De gemiddelde lengte van elk nummer schommelt rond de 2’40”, precies genoeg om een puntig popliedje je hoofd in te katapulteren en de zenuwuiteinden te laten terroriseren. Of dat nu gaat om Romantic Type, het o zo aanstekelijke I Found Out of één van de volgende nummers, die meteen ook allemaal op single kunnen. Allemaal houden ze je bij de les en nergens zijn ze te lang om te gaan vervelen.
Neem nu Caught In Your Trap: dat heerlijke baslijntje, die subtiele toetsen op de achtergrond, de punky gitaar, alle stukjes van de puzzel vallen gewoon op hun plaats. De jonge honden blaffen alsof hun leven ervan afhangt. Bovendien zijn ze ook niet van humor gespeend: het akoestische einde van Caught In Your Trap is eigenlijk de inleiding van het daarop
volgende Can’t Control Myself, dat plotseling openbarst als een rijpe zweer. De luisteraar wordt dus even op het verkeerde been gezet.
“Maar bijster origineel is het allemaal niet”, hoor ik u luidop denken. Misschien niet, maar als het goed gedaan is en verduiveld lekker klinkt, mag het van ons en gaan wij daarover helemaal niet moeilijk doen. Het is trouwens geen schande dat je bijvoorbeeld The Jam in hun muziek terughoort. Er zijn immers mindere groepen om aan gerelateerd te worden.
Dit moet trouwens ook op een podium een genot zijn om naar te luisteren. Het tempo blijft niet altijd even hoog (You Better Not Look My Way), maar de liedjes zijn prima opgebouwd volgens een ruimschoots beproefde methode.