The Pineapple Thief - All The Wars

Kscope

Weinig band weten de virtuositeit van prog te koppelen aan de geest van indierock zoals The Pineapple Thief. De groep van Bruce Soord blijft op elk album gunstig evolueren en voegt aan ‘All The Wars’ zelfs een heus symfonieorkest toe. Deze tiende plaat is meteen hun meest ambitieuze ooit.

De crossover van The Pineapple Thief wordt vaak vergeleken met Muse, maar die band bereikt nu eenmaal een honderd keer groter publiek omdat Matthew Bellamy in zijn megalomanie appelleert aan de behoeften van de doorsnee concertganger. Bij TPF daarentegen werd de undergroundattitude nooit platgedrukt tussen de arena-ambities.

Niettemin heeft ook Soord een goede neus voor sterke melodieën. Dat levert puntgave songs op met hoekige gitaarriffs. Zo is er ook wat voor de Muse-fan. Maar The Pineapple Thief heeft evenmin als Radiohead koudwatervrees om verder te gaan. De zwaarmoedigheid, die het oorlogsthema per definitie oplevert, trekt steeds dieper haar voren in het landschap van ‘All The Wars’.

De keuze voor aanzwellende orkestraties is dan ook een logische. Op ingenieuze wijze gebruikt Soord deze als een bindend structureel element. Terwijl hij de luisteraar lange tijd met de illusie opscheept dat het hier om een collectie losse songs gaat met een afgelijnd onderwerp, laat Reaching Out er geen twijfel over bestaan dat alles één is en al het vorige voorbestemd om op te lossen in dit epische slot.    

Het geluidsbeeld van ‘All The Wars’ herinnert ons aan ‘Weather Systems’ van Anathema. In zijn ambitie probeert The Pineapple Thief het niveau van de Liverpoolse band te halen. Dat lukt net niet, maar deze dief verdient een vrijgeleide tot onze woonkamer.