The Prettiots - Fun's Cool
Rough Trade
De ukelele is een instrument waarover nogal eens laatdunkend wordt gedaan. Te eenvoudig, te simpel. Maar volgens The Prettiots kan je er een hele plaat rond bouwen. En die plaat is nog zo gek niet.
‘Fun’s Cool’ heet hij, het debuut van The Prettiots, en hij staat bol van de leuke liedjes en guitige teksten. Ironie is hen trouwens ook al niet vreemd. Dat merk je al aan de hoes alleen. Want de dames in kwestie hebben helemaal niet de neiging om sexy, hersenloze muziekjes te maken. Maar ze houden wel van een grapje en zo’n blote meisjesbuik spreekt nu eenmaal aan.
Maar geen van de drie Prettiots is Britney Spears. Daarvoor zijn de liedjes te indie, te folky ook. Eerste naam, die ons te binnen schoot, was trouwens de net als deze meiden uit New York afkomstige antifolkheld Jeffrey Lewis vanwege het compromisloze van de muziek. Er werd niet al te veel moeite gedaan om de muziek op te kalefateren en dat lofi invalshoekje kunnen wij ook wel smaken. De handklapjes in een song als Stabler maken het dan helemaal af.
In elke song zit er wel een serieuze gedachte, maar die wordt steeds met de nodige humor gebracht. Neem nu Suicide Hotline, dat bulkt van de manieren om zelfmoord te plegen (hoofd in de oven, verdrinken, kogel door het hoofd, …), maar dat wordt op een dergelijke, gewiekste manier gebracht dat je bijna vergeet hoe serieus het onderwerp wel is. En blijkbaar zal zangeres Kay Kasparhauser de leeftijd van zevenentwintig wel overleven ook al is ze “fucking jaded for someone my age”.
Maar aan de andere kant is de liefde en de miserie die daarmee gepaard gaat, ook steevast aanwezig in de liedjes van The Prettiots. En dat wordt dan ingekleed in een luchtig liedje als Anyways. Ook Me And Little Andy lijkt aanvankelijk zo’n aandoenlijk dingetje, maar eens de gitaarpedaal dan ingedrukt wordt, wordt ook duidelijk dat dit ernst is. Want dat meisje in die versleten jurk met de puppy op haar arm zoekt eigenlijk wel onderdak. En dat wordt hier mooi geïllustreerd.
En zo zit deze plaat vol dubbele bodems, waar je je als luisteraar op verkijkt. Want de liedjes zijn eigenlijk erg aanstekelijk en blijven ergens altijd wel hangen. En dan hoeft daar echt niet zo’n clip bij als bij Boys (I Dated In Highschool), ook al was dat waarschijnlijk helemaal niet zo platvloers bedoeld als dat op het eerste gezicht lijkt. Alweer op het verkeerde been gezet dus.