The Pretty Reckless - Death By Rock And Roll
Century Media Records
"Fuck no, never!" en "I am done! Done, done, done!", zo sprak Taylor Momsen kordaat in 2012, toen ze gevraagd werd of ze zou overwegen terug de filmwereld (en 'Gossip Girl') in te stappen. Ze had er na de laatste aflevering in 2011 al een carrière van elf jaar opzitten. Tel daarbij de jaren als model, iets waar ze op tweejarige leeftijd door haar ouders werd ingeduwd ("No two-year old wants to be working, but I had no choice") en dan begrijp je waarom ze er de buik van vol had.
Zestien was ze toen ze The Pretty Reckless oprichtte. De tiener snapte wel dat niemand haar serieus zou nemen en dat ze heel wat te bewijzen had. Laat ons even het eerste album (uit 2010) skippen. Met 'Going To Hell' (2014) en zeker met de opvolger 'Who You Selling For' (2016) toonde ze dat er stilaan toch rekening met haar moest gehouden worden. Het commerciële succes kwam snel, maar erkend worden door gelijkgestemden is nog een ander paar mouwen. De stem is er (voor de kenners: een mezzosopraan, twee octaven), daar bestaat geen twijfel over. De muziek daarentegen is verre van origineel en nogal volgepakt met allerlei clichés uit de rockmuziek.
Het zit soms in een klein hoekje, want eensklaps was die geloofwaardigheid er. Momsen werd door de mannen van Soundgarden gevraagd om deel te nemen aan het tribute-concert ter ere van haar overleden idool Chris Cornell. Ze koos voor Drawing Flies en werd de dag zelf gevraagd om ook Loud Love te brengen. Eenmaal op het podium verrasten de drie haar met een extraatje: of ze ook nog Rusty Cage wilde doen. Je zou voor minder door de knieën gaan, maar Taylorken toonde zich een pro en bracht niet enkel schitterende versies van de drie songs, ze nailde elk nummer! Je gelooft ons niet? Zoek het maar op via YouTube. Ondanks de erbarmelijke kwaliteit van de opnames hoor je duidelijk wat ze in haar mars heeft. Willen Kim, Ben en Matt nog eens de hort op, dan hoeven ze niet te twijfelen aan wie de mic toe te vertrouwen.
Ken je de band en hou je van de laatste twee albums? Storm dan richting je platenboer en koop 'Death By Rock And Roll'. Zo kan je wat meer genieten van de leuke cover. Je was nooit echt fan? Geef dit album toch maar een kans. Meer eigenheid hoef je niet te verwachten, maar het boegbeeld is er opnieuw op vooruitgegaan, zowel vocaal als qua inleving.Het album is ook deels een ietsje donkerder dan de voorgangers. Dat heeft te maken met het verwerkingsproces na de dood van zowel Chris Cornell als die van beste vriend, producer en songwriting partner Kato Khandwala.
Maar laat je niet op het verkeerde spoor zetten door de titel. Het is een soort strijdkreet, door Kato gebruikt, en betekent zoveel als "ervoor gaan" of "je helemaal geven". Die positieve energie voel je ook in het krachtige openingsnummer. Only Love … gaat lekker op eenzelfde elan door, terwijl And So It Went evengoed op het laatste Soundgarden-album ('King Animal') had kunnen staan, even het "kinderkoor" niet in rekening genomen.
Met de tweede single, 25, laat Momsen pas echt horen wat ze kan. Niet door plots alle registers open te trekken, wel door de rauwe en oprechte manier waarop ze deze ballad brengt. Ze legt elk accent en elke nuance perfect waar die moet zijn. My Bones is een knaller, die voortgestuwd wordt door een tribal drumroffel, al snappen we niet waarom het nummer ongeveer halfweg een andere en vrij banale richting wordt uitgestuurd.
Tot zover het meer donkere luik van dit album. De volgende vijf nummers zijn van een totaal ander kaliber: een pak "lichter" en eerder radiovriendelijke (pop)rock. Op Broomsticks na, een kort riedeltje dat zo in een Tim Burton-animatiefilm zou passen.
Met de twee afsluiters solliciteren Momsen en de boys naar een plaatsje in de immens populaire countrycharts. Rock And Roll Heaven leunt aan bij populaire countryrock, terwijl Harley Darling best aangename heartland rock met een dikke country vibe is, jankende pedal steel incluis. Kwestie van toch op een vrolijk kabbelende noot te eindigen.
Ondertussen is Taylor goed de vijfentwintig gepasseerd en maakt ze ook geen deel uit van de befaamde "27 club" waarover ze in Rock And Roll Heaven zingt. Enkele hordes mooi genomen en dus tijd om even terug met de maten te chillen in Maine, waar ze zich het liefst terugtrekt, wanneer ze niet in New York moet zijn of de wereld al tourend rondhost.