The Prodigy - Invaders Must Die

Take Me to the Hospital/Cooking Vinyl

Het is lang stil geweest rond The Prodigy, één van de grootste dance acts ooit en de punkrockers van de elektronische muziek. 'Invaders Must Die' is hun eerste album sinds 2004 en slechts hun tweede van dit decennium, dat toch stilaan op z’n einde loopt. Hoge verwachtingen zijn dan ook onvermijdelijk.

Het vorige album, 'Always Outnumbered, Never Outgunned', werd over het algemeen vrij slecht onthaald. Maar creatieve kracht Liam Howlett liet voor dit album zangers Maxim en de fameuze Keith Flint opnieuw opdraven.

De singles - het eponieme Invaders Must Die en The Omen - staan al meteen vooraan op de plaat. Een gewaagde en misschien wel bizarre keuze voor een commercieel bewuste band die het toch altijd al moest hebben van zijn ijzersterke singles. Maar soit, we zijn vreemdere dingen gewoon van The Prodigy.

Met de singles zelf is niks mis. De zanglijnen vallen dan misschien een beetje tegen, verder ontbreekt er weinig: stevige keyboardriffs met een gitaarwaanzincomplex, aanstekelijkheid en vooral breakdowns en explosies, die de fans als gekken zullen doen springen. Dit is uiterst herkenbare Prodigy. Vooral het horrorxylofoontje in The Omen is erg leuk.

De eerste woorden van 'Invaders Must Die' luiden trouwens: “We are the Prodigy.” Voor wie het vergeten was, allicht. Dit soort verwijzingen wordt overigens door Howlett de hele plaat lang niet geschuwd. Vaak denk je melancholisch terug aan The Prodigy van de jaren ‘90. Thunder recycleert ook zo'n oud reggaedeuntje als in het schitterende Out Of Space. Take Me To The Hospital heeft dan weer die typische heliumvocals en synthesizersound die ons een decennium terugvoeren. Pink een traantje weg, maar bedenk dat dit alles zelden kan tippen aan het oudere werk. Het mag dan nog zo lekker wegluisteren.

Dan mag je nog zo terugverlangen naar de jaren negentig, Kurt Cobain opgraven bleek onbegonnen werk. Dan maar Dave Grohl optrommelen om op een paar liedjes te drummen. Grohl doet zijn ding op Run With The Wolves en Stand Up. Jammer genoeg bevindt Grohl zich in de mindere tweede helft van de plaat, met bijvoorbeeld ook het overbodige The Omen Reprise.

Al zal het nooit zo'n hoogvlieger worden als de voorgangers, deze plaat is desondanks klaar voor de nachtclubs. Het is allemaal immers verdomd danceable. Rep U dus naar de dansvloer en laat The Prodigy maar teren op hun oude succes. Het zal de nostalgici onder ons worst wezen.